De eerste keer kerstmis vieren in Mackay ligt alweer achter ons. Ed is na een nogal stressvolle reis weer thuisgekomen en vandaag (27 dec.) is ook zijn koffer nabezorgd en hebben we alle geweldige cadeaus vanuit NL uitgepakt. We hebben nu zelfs een opblaasbare sneeuwpop in de kamer staan!
December heeft tot nu toe het beste laten zien hoe groot het contrast tussen Zeist en Mackay is. We hebben in een Nederlands gezelschap Sinterklaas gevierd inclusief kruidnoten, strooigoed, banketstaaf en taai taai. Natuurlijk was er als vanouds een hele berg pakjes bezorgd. Sinterklaas heeft ons zeker niet vergeten. Je maakt alleen niet de hele aanloop naar 5 dec. mee. De muziek in de winkels, de aankomst van de Sint en de Pieten in de winkelstraten. Ook de opwinding en de voorbereidingen op school waren er dit jaar niet. Die hebben we trouwens beslist niet gemist! Geen opgefokte kinderen vanaf begin november ... dat was heerlijk. Alleen een paar dagen van tevoren begonnen de kriebels wel toe te nemen. De enige voorbereiding was om van en naar school in de auto een CD met Sinterklaasliedjes loeihard aanzetten en dan met zijn allen meezingen. Het enige dat we hebben gemist is dat we natuurlijk geen gepast inpakpapier konden krijgen. Dat gat werd zo goed als maar kon opgevangen door neef Kerstman.
Hoe vang je dan de overgang naar Kerst op. Je kunt niet zeggen dat alle Australische kindertjes cadeautjes krijgen maar de Nederlandse kindjes niet... Dus een aantal pakjes hebben we maar doorgeschoven naar 25 dec. Twee keer feest! Voor de kinderen erg boffen want ze zijn niet alleen door ons maar ook door onze nieuwe vriendenkring enorm verwend.
Ten slotte kwam vandaag dus ook nog Ed zijn koffer aan met alle verwennerijen uit Nederland. We eindigen de maand met drie keer een zee van pakjes! Heel erg bedankt allemaal. Het was natuurlijk veel te gek allemaal, maar ook geweldig en heerlijk.
Ook het weer onderstreept het contrast met NL op een geweldige manier. We zitten hier volop in de zinderende zomer en dat betekent 30 + graden en een luchtvochtigheid van tegen de 60%. Dat betekent dat het zweet langs je hals je shirt in drupt terwijl je stil zit TV te kijken. Fysieke activiteit zoals sporten of in de tuin werken doe je tussen 5 en 8 uur 's ochtends want daarna warmt het heel snel op. We zijn in die periode goede maatjes geworden met onze airco; die is hier in die periode echt onmisbaar, al is het maar omdat die veel van het vocht in huis uit de lucht haalt. Rond 11 uur 's ochtends gingen de ramen dicht en de airco's aan. Dan was het in huis al tussen de 29 en 31 graden.
Kerst is hier daarom een hele ontspannen aangelegenheid. Vaak een uitgebreide lunch BBQ aan het zwembad of aan zee. Wij hebben 1e kerstdag gevierd met onze Zuid Afrikaanse vrienden en die hebben er wel veel werk van gemaakt. Zij is geboren in Engeland en heeft de avond ingevuld naar Engelse traditie. Leuk om mee te maken. Tweede kerstdag hebben we geluncht bij Australische vrienden die twee gezinnen hadden uitgenodigd en die keken samen om 13.00 uur naar de start van de Sydney - Hobart zeilwedstrijd. Ook heeft Ed de eerste rudimentaire beginselen van cricket uitgelegd gekregen.
De grote warmte in december is de motor die het natte seizoen opstart. En daarom hopen de mensen hier ook maar dat het flink opwarmt, zodat er een goed nat seizoen kan plaatsvinden. Droogte is hier natuurlijk altijd een punt. Inmiddels regent het sinds drie dagen; is de stroom vannacht uitgevallen en deed het vanochtend weer. Het waait hard en ik hoorde dat dit lagedrukgebied wel eens zou kunnen uitgroeien tot een cycloon. Het speelt allemaal net wat zuidelijker, maar wellicht heeft het ook hier gevolgen. De enige waarschuwing op dit moment is die van hoogwater langs de kust met kans op hele hoge golven en harde windstoten. Te gek voor de talrijke surfers hier en dat is dan ook de grootste risico-groep in deze omstandigheden.
Voor ons betekent de regen afkoeling en een geweldige groeispurt voor alle nieuwe planten in de tuin (voor de liefhebbers onder de lezers: Heliconia's en Gember planten). De kinderen vinden het heerlijk om een beetje rond te hangen en te spelen met alle nieuwe spulletjes die ze hebben gekregen ... ondertussen ligt Ed boven ziek in bed. We zijn benieuwd of en hoe we zaterdag naar Adelaide zullen vertrekken waar we oud en nieuw met Nederlandse kennissen willen doorbrengen. (Om even de afstand te illustreren: dat is al met al ongeveer 6 uur vliegen.)
Rest mij alleen nog iedereen een gezellige en veilige jaarwisseling te wensen en dat het maar een mooi 2008 mag worden.
Ook namens de rest van de club:
Sandra
donderdag 27 december 2007
vrijdag 21 december 2007
Eindejaars bericht
Lieve allemaal.
Het einde van het jaar nadert alweer met rasse schreden. Ook 2007 is voor ons weer een bewogen jaar geweest waar jullie via dit webblog allemaal getuigen van waren. Nadat we vorig jaar het besluit hadden genomen om Nederland te verruilen voor Australie duurde het toch nog even voordat alles rond was en we in augustus ook daadwerkelijk konden vertrekken.
Intussen zijn we aardig gewend en de kinderen doen het uitstekend en hebben aangegeven in Australie te willen blijven. Julia en Lucas hebben een heel mooi rapport gekregen en zijn allebei over naar het volgende jaar, Julia naar grade 4 (6e klas in Nederland) en Lucas gaat naar grade 1 (groep 3 in Nederland). Lucas kan niet wachten om te leren rekenen en lezen.
Sophie is sinds maart van dit jaar 6 cm gegroeid en heeft het prima naar haar zin op haar "schooltje" op de vrijdag waar zij van 9 uur tot 3 uur 's-middags verblijft. Soms slaapt ze daar tussen de middag maar het gebeurt ook vaak dat Sandra een vermoeid meisje ophaalt dat die middag nog niet geslapen heeft en dan is het zaak om thuis snel het eten klaar te hebben en zodra het donker wordt (tussen 6 en 7 uur) Sophie naar bed te brengen.
Sandra is ook goed gesetteld en heeft al meerdere vriendinnen in de directe omgeving en ook een goed contact met de verschillende moeders van klasgenootjes van Julia en Lucas. Het fotograferen wordt beetje bij beetje opgepakt met de hulp van Nicolette en de tuin begint steeds meer vorm en kleur te krijgen. Heerlijk om weer eens met allerlei tropische en exotische planten een tuin in te kunnen richten, de rotsbodem heeft ons echter wel flink wat zweetdruppels en vroege ochtenden gekost want overdag is het eigenlijk al te warm om zware lichamelijke inspanning te doen.
Over enkele maanden verwachten we in onze eigen groene jungle buiten te zitten en te genieten van het de kleuren en geuren die hier echt overweldigend zijn.
Ed heeft recentelijk een contract bij Vision Group Austalie getekend en is nu Partner van deze door oogartsen gerunde organisatie (website: http://www.visiongroupaustralia.com/ en dan kijken bij our doctors -> Queensland). De organisatie waar ik primair voor werk is Central Queensland Eye Centre (http://www.cqec.com.au/) maar die is onderdeel van Vision Group. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik even in Nederland om mijn ouders te bezoeken en om mijn definitief vertrek uit Utrecht aan te geven. Per 1 juli 2008 (6 maanden opzegtermijn) houdt mijn toelatingsovereenkomst met het Diakonessenhuis Utrecht op en tot die tijd neemt collega Zijlstra de praktijk waar.
Vanuit een zonnig en warm Australie maar ook vanuit een koud en besneeuwd Nederland willen wij jullie allemaal Prettige Kerstdagen en een voorspoedig 2008 toewensen.
In het nieuwe jaar komen we weer met onze belevenissen.
Heel veel lieve groeten
Ed, Sandra, Julia, Lucas en Sophie
Het einde van het jaar nadert alweer met rasse schreden. Ook 2007 is voor ons weer een bewogen jaar geweest waar jullie via dit webblog allemaal getuigen van waren. Nadat we vorig jaar het besluit hadden genomen om Nederland te verruilen voor Australie duurde het toch nog even voordat alles rond was en we in augustus ook daadwerkelijk konden vertrekken.
Intussen zijn we aardig gewend en de kinderen doen het uitstekend en hebben aangegeven in Australie te willen blijven. Julia en Lucas hebben een heel mooi rapport gekregen en zijn allebei over naar het volgende jaar, Julia naar grade 4 (6e klas in Nederland) en Lucas gaat naar grade 1 (groep 3 in Nederland). Lucas kan niet wachten om te leren rekenen en lezen.
Sophie is sinds maart van dit jaar 6 cm gegroeid en heeft het prima naar haar zin op haar "schooltje" op de vrijdag waar zij van 9 uur tot 3 uur 's-middags verblijft. Soms slaapt ze daar tussen de middag maar het gebeurt ook vaak dat Sandra een vermoeid meisje ophaalt dat die middag nog niet geslapen heeft en dan is het zaak om thuis snel het eten klaar te hebben en zodra het donker wordt (tussen 6 en 7 uur) Sophie naar bed te brengen.
Sandra is ook goed gesetteld en heeft al meerdere vriendinnen in de directe omgeving en ook een goed contact met de verschillende moeders van klasgenootjes van Julia en Lucas. Het fotograferen wordt beetje bij beetje opgepakt met de hulp van Nicolette en de tuin begint steeds meer vorm en kleur te krijgen. Heerlijk om weer eens met allerlei tropische en exotische planten een tuin in te kunnen richten, de rotsbodem heeft ons echter wel flink wat zweetdruppels en vroege ochtenden gekost want overdag is het eigenlijk al te warm om zware lichamelijke inspanning te doen.
Over enkele maanden verwachten we in onze eigen groene jungle buiten te zitten en te genieten van het de kleuren en geuren die hier echt overweldigend zijn.
Ed heeft recentelijk een contract bij Vision Group Austalie getekend en is nu Partner van deze door oogartsen gerunde organisatie (website: http://www.visiongroupaustralia.com/ en dan kijken bij our doctors -> Queensland). De organisatie waar ik primair voor werk is Central Queensland Eye Centre (http://www.cqec.com.au/) maar die is onderdeel van Vision Group. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik even in Nederland om mijn ouders te bezoeken en om mijn definitief vertrek uit Utrecht aan te geven. Per 1 juli 2008 (6 maanden opzegtermijn) houdt mijn toelatingsovereenkomst met het Diakonessenhuis Utrecht op en tot die tijd neemt collega Zijlstra de praktijk waar.
Vanuit een zonnig en warm Australie maar ook vanuit een koud en besneeuwd Nederland willen wij jullie allemaal Prettige Kerstdagen en een voorspoedig 2008 toewensen.
In het nieuwe jaar komen we weer met onze belevenissen.
Heel veel lieve groeten
Ed, Sandra, Julia, Lucas en Sophie
donderdag 6 december 2007
Sinterklaas in Mackay
Het heeft even geduurd, maar nu los ik mijn belofte om te schrijven over kwallen, Sinterklaas en al het andere dat hier zoal gebeurt eindelijk in.
We hebben het druk gehad. Het eind van het schooljaar is in zicht, want vanaf vrijdag 7 dec. hebben de kinderen 7 weken vrij. Ik zei vandaag tegen Julia dat het de enige keer in haar leven zal zijn dat ze twee keer in een jaar zomervakantie krijgt. Ze hebben het verdiend: zowel Julia als Lucas hebben zich enorm ingezet om al het nieuws dat op hun pad is gekomen te leren. Ze oogsten alom bewondering door hun open en blije houding en natuurlijk ook door de snelheid waarmee ze Engels leren. Geweldig!
We hebben we ernstig ons best gedaan om Sinterklaas tot een echte feestelijke gebeurtenis te maken. Wel lastig, want het wordt hier nu behoorlijk warm. Elke dag is de temperatuur zo'n 30 graden en steeds vaker beleven we ook dagen van boven de 30 graden. Wat betreft het weer is dit de minst aantrekkelijke tijd van het jaar. Vooral nadat het heeft geregend is het warm vochtig en drukkend; "sticky" of "muggy". Toch is het licht schitterend en de zon die je bijna elke ochtend begroet is een zaligheid vergeleken bij de donkere dagen in NL.
Maar goed, terug naar Sinterklaas. Hoe raak je in de stemming zonder alle versieringen in de winkels, de intocht van Sinterklaas, Pieten die strooigoed uitdelen en de voorpret delen met vrienden. Ook ons traditionele Sinterklaasfeestje bij de familie Koenders konden we helaas niet naar ons toe halen. Maar, we hebben ons best gedaan. De CD's met Sinterklaasliedjes schalden door de auto terwijl ik de kinderen naar school bracht. We zongen uit volle borst mee en ondertussen deden Julia en ik ons best de spanning voor Lucas en Sophie zo echt mogelijk te maken. Vooral voor Lucas was het echt een spannende tijd en dat was goed te merken. Vroeg wakker en elke keer kijken of er niet toch een pakje was bezorgd. Hij heeft de dagen op een eigen gemaakte kalender afgestreept en kon haast niet wachten tot het zo ver was. Ook het schoenzetten is gewoon doorgegaan en ook in Australie zijn via internet chocoladeletters te krijgen (Geen Verkade, maar dat is ruimschoots goedgemaakt door Arianne en Tom. Nogmaals bedankt voor jullie geweldige Sinterklaas pakket. We weten daardoor nu ook dat afgesloten verpakkingen wel door de Quarantine Inspection worden bekeken maar vervolgens wordt de doos weer gesloten en verder gestuurd naar de plaats van bestemming.).
En ja hoor, gisteren was het dan eindelijk 5 december. Na enige twijfel in het begin wisten we dat Sinterklaas ook in Australie langs zou komen. Hij had toch ook de nodige schoen-cadeautjes bezorgd? We hadden ook nog drie andere Nederlandse gezinnen uitgenodigd en uiteindelijk waren we met 8 volwassenen en 9 kinderen bij elkaar. Het was natuurlijk chaos, maar wel leuke chaos. Mensen die elkaar leerden kennen, kinderen overal, ongelofelijke troep overal, lekker eten in overvloed; inclusief banketstaaf, strooigoed, boterkoek en noem maar op. En ja hoor, daar ging de bel en er stonden inderdaad een paar pakjes voor alle kinderen. De snippers vlogen in het rond en toen hebben we de TV aangezet zodat de ouders ook even konden praten. Poeh! Wat een rust! Toen iedereen weer weg was ging de bel een tweede keer en toen waren er een heleboel pakjes! Jaaaaa... en toen werden alle wensen ingelost. Om 22.15 konden de kinderen eindelijk gaan slapen.
6 december: het is een zinderende klamme dag en voor het eerst hebben we de hele dag de airco aan. Zelfs voor Dani is het buiten moeizaam. Hij ligt de hele dag te hijgen. En toch, ondanks de warmte van deze tijd van het jaar is het prachtig en zeer groeizaam weer. Alle planten en bomen schieten de lucht in en allerlei bomen bloeien schitterend. Verschillende inheemse soorten in geel en rose bloemen getooid staan er prachtig bij, maar onze absolute favoriet van het moment is de Flamboyant, die hier Royal Ponciniana wordt genoemd. Een schitterende boom die hier oorspronkelijk niet vandaan komt, maar die het hier zeer naar zijn zin heeft. Deze bomen hebben een hele breed uitgaande horizontale groei en bloeien met prachtige rode bloemen; de perfecte schaduwboom en je ziet ze echt overal op de heuvels en in de vlakten.
Afgelopen week is het eerste incident met een kwal in de krant verschenen. Een Iraquanji heeft een jonge man die in een volledig stingersuit aan het snorkelen was bij de Whitsunday Islands in de nek geraakt. Hij kwam ernstig in de problemen en is per helicopter naar het Base Hospital in Mackay gevlogen. Hij bleek een vriend van de zoon van kennissen uit de buurt te zijn en dan hoor je wat meer achtergrond van het verhaal. Het komt er op neer dat je gewoon HEEEEL goed moet uitkijken met wat je doet en zelfs dan is het nog niet altijd zeker dat er niets kan gebeuren.
Een aantal dagen geleden zaten we 's-avonds gezellig buiten te eten toen we verschillende vleermuizen over zagen komen. Julia: "Dit is de eerste keer dat ik vleermuizen in het wild zie". Binnenkort zijn hier de mango's rijp en de vleermuizen vinden dat een lekkernij. Elke avond gaan ze op pad om een maaltje te verzamelen. Toen we er meer dan twintig geteld hadden zijn we gestopt met tellen. Australie is een boeiend land.
Morgen (vrijdag) nog een halve dag naar school en dan is het echt vakantie. Heerlijk! Want we hebben heel wat eindejaarsaktiviteiten moeten voorbereiden, spullen meegeven, meedoen, aanwezig zijn. Ook als ouders hadden we heel wat huiswerk af te handelen. In de vakantie moeten we ons dan weer gaan concentreren op de kerst, want daar ontkomen we hier echt niet aan.
Zaterdag ochtend gaan we naar de markt (die vindt plaats tussen 6.30 en 9.00 uur) om een aantal planten voor onze tuin te kopen. Naast de strelizia's en bananenboom gaan we nu werken aan een groene afscheiding om de houten schutting af te dekken. Zaterdag kopen we op de markt (hopelijk) Heliconia's en gember planten. Heliconia's hebben blad dat lijkt op dat van de bananenboom maar dan fijner en op een hele hoge steel. De bloemen zijn van zo'n schitterende exotische schoonheid dat we ons er enorm op verheugen ze in de tuin te hebben. Bijkomend voordeel is dat ze snel groeien.
Volgend bericht hopelijk weer met foto's!
Veel liefs van ons allemaal,
Sandra, Ed, Julia, Lucas en Sophie
We hebben het druk gehad. Het eind van het schooljaar is in zicht, want vanaf vrijdag 7 dec. hebben de kinderen 7 weken vrij. Ik zei vandaag tegen Julia dat het de enige keer in haar leven zal zijn dat ze twee keer in een jaar zomervakantie krijgt. Ze hebben het verdiend: zowel Julia als Lucas hebben zich enorm ingezet om al het nieuws dat op hun pad is gekomen te leren. Ze oogsten alom bewondering door hun open en blije houding en natuurlijk ook door de snelheid waarmee ze Engels leren. Geweldig!
We hebben we ernstig ons best gedaan om Sinterklaas tot een echte feestelijke gebeurtenis te maken. Wel lastig, want het wordt hier nu behoorlijk warm. Elke dag is de temperatuur zo'n 30 graden en steeds vaker beleven we ook dagen van boven de 30 graden. Wat betreft het weer is dit de minst aantrekkelijke tijd van het jaar. Vooral nadat het heeft geregend is het warm vochtig en drukkend; "sticky" of "muggy". Toch is het licht schitterend en de zon die je bijna elke ochtend begroet is een zaligheid vergeleken bij de donkere dagen in NL.
Maar goed, terug naar Sinterklaas. Hoe raak je in de stemming zonder alle versieringen in de winkels, de intocht van Sinterklaas, Pieten die strooigoed uitdelen en de voorpret delen met vrienden. Ook ons traditionele Sinterklaasfeestje bij de familie Koenders konden we helaas niet naar ons toe halen. Maar, we hebben ons best gedaan. De CD's met Sinterklaasliedjes schalden door de auto terwijl ik de kinderen naar school bracht. We zongen uit volle borst mee en ondertussen deden Julia en ik ons best de spanning voor Lucas en Sophie zo echt mogelijk te maken. Vooral voor Lucas was het echt een spannende tijd en dat was goed te merken. Vroeg wakker en elke keer kijken of er niet toch een pakje was bezorgd. Hij heeft de dagen op een eigen gemaakte kalender afgestreept en kon haast niet wachten tot het zo ver was. Ook het schoenzetten is gewoon doorgegaan en ook in Australie zijn via internet chocoladeletters te krijgen (Geen Verkade, maar dat is ruimschoots goedgemaakt door Arianne en Tom. Nogmaals bedankt voor jullie geweldige Sinterklaas pakket. We weten daardoor nu ook dat afgesloten verpakkingen wel door de Quarantine Inspection worden bekeken maar vervolgens wordt de doos weer gesloten en verder gestuurd naar de plaats van bestemming.).
En ja hoor, gisteren was het dan eindelijk 5 december. Na enige twijfel in het begin wisten we dat Sinterklaas ook in Australie langs zou komen. Hij had toch ook de nodige schoen-cadeautjes bezorgd? We hadden ook nog drie andere Nederlandse gezinnen uitgenodigd en uiteindelijk waren we met 8 volwassenen en 9 kinderen bij elkaar. Het was natuurlijk chaos, maar wel leuke chaos. Mensen die elkaar leerden kennen, kinderen overal, ongelofelijke troep overal, lekker eten in overvloed; inclusief banketstaaf, strooigoed, boterkoek en noem maar op. En ja hoor, daar ging de bel en er stonden inderdaad een paar pakjes voor alle kinderen. De snippers vlogen in het rond en toen hebben we de TV aangezet zodat de ouders ook even konden praten. Poeh! Wat een rust! Toen iedereen weer weg was ging de bel een tweede keer en toen waren er een heleboel pakjes! Jaaaaa... en toen werden alle wensen ingelost. Om 22.15 konden de kinderen eindelijk gaan slapen.
6 december: het is een zinderende klamme dag en voor het eerst hebben we de hele dag de airco aan. Zelfs voor Dani is het buiten moeizaam. Hij ligt de hele dag te hijgen. En toch, ondanks de warmte van deze tijd van het jaar is het prachtig en zeer groeizaam weer. Alle planten en bomen schieten de lucht in en allerlei bomen bloeien schitterend. Verschillende inheemse soorten in geel en rose bloemen getooid staan er prachtig bij, maar onze absolute favoriet van het moment is de Flamboyant, die hier Royal Ponciniana wordt genoemd. Een schitterende boom die hier oorspronkelijk niet vandaan komt, maar die het hier zeer naar zijn zin heeft. Deze bomen hebben een hele breed uitgaande horizontale groei en bloeien met prachtige rode bloemen; de perfecte schaduwboom en je ziet ze echt overal op de heuvels en in de vlakten.
Afgelopen week is het eerste incident met een kwal in de krant verschenen. Een Iraquanji heeft een jonge man die in een volledig stingersuit aan het snorkelen was bij de Whitsunday Islands in de nek geraakt. Hij kwam ernstig in de problemen en is per helicopter naar het Base Hospital in Mackay gevlogen. Hij bleek een vriend van de zoon van kennissen uit de buurt te zijn en dan hoor je wat meer achtergrond van het verhaal. Het komt er op neer dat je gewoon HEEEEL goed moet uitkijken met wat je doet en zelfs dan is het nog niet altijd zeker dat er niets kan gebeuren.
Een aantal dagen geleden zaten we 's-avonds gezellig buiten te eten toen we verschillende vleermuizen over zagen komen. Julia: "Dit is de eerste keer dat ik vleermuizen in het wild zie". Binnenkort zijn hier de mango's rijp en de vleermuizen vinden dat een lekkernij. Elke avond gaan ze op pad om een maaltje te verzamelen. Toen we er meer dan twintig geteld hadden zijn we gestopt met tellen. Australie is een boeiend land.
Morgen (vrijdag) nog een halve dag naar school en dan is het echt vakantie. Heerlijk! Want we hebben heel wat eindejaarsaktiviteiten moeten voorbereiden, spullen meegeven, meedoen, aanwezig zijn. Ook als ouders hadden we heel wat huiswerk af te handelen. In de vakantie moeten we ons dan weer gaan concentreren op de kerst, want daar ontkomen we hier echt niet aan.
Zaterdag ochtend gaan we naar de markt (die vindt plaats tussen 6.30 en 9.00 uur) om een aantal planten voor onze tuin te kopen. Naast de strelizia's en bananenboom gaan we nu werken aan een groene afscheiding om de houten schutting af te dekken. Zaterdag kopen we op de markt (hopelijk) Heliconia's en gember planten. Heliconia's hebben blad dat lijkt op dat van de bananenboom maar dan fijner en op een hele hoge steel. De bloemen zijn van zo'n schitterende exotische schoonheid dat we ons er enorm op verheugen ze in de tuin te hebben. Bijkomend voordeel is dat ze snel groeien.
Volgend bericht hopelijk weer met foto's!
Veel liefs van ons allemaal,
Sandra, Ed, Julia, Lucas en Sophie
donderdag 8 november 2007
Eindelijk echt aangekomen
We zijn weer in de lucht! Heel erg bedankt voor alle leuke reacties op onze verhalen. Het is erg leuk te merken wie er zoal meelezen en te merken wat onze belevenissen in mensen oproepen.
Het was een hele toer om alle spullen die we hadden uitgepakt weer in de dozen te passen en voor de tweede keer in drie maanden tijd te verkassen. Het is beslist geen aanrader. Het kostte ons natuurlijk fysiek de nodige inspanning maar vooral ook mentaal is het lastig om die omschakeling elke keer weer te maken en toch weer met frisse moed de chaos tegemoet. Inmiddels zijn we twee weken verder en zijn we bezig de laatste dingen uit het karton te halen. Dingen als schilderijen hebben we voor het laatst bewaard en dat is natuurlijk ook waarmee je je huis een echt eigen sfeer kunt geven ... natuurlijk naast de gebruikelijke chaos die we op een of andere manier altijd met ons mee schijnen te nemen; ongeacht waar we ons bevinden. Ed heeft al twee keer een enorme hoeveelheid karton naar een afvaldepot gebracht en aankomende zaterdag gaat dat nog een keer gebeuren. Hopelijk zijn we dan voor een hele tijd van al dat karton verlost.
De verhuizing zelf verliep natuurlijk niet vlekkeloos. De mannen hebben alles ernstig onderschat en toen er ook nog een piano in het spel bleek te zijn zakte de stemming onder het nulpunt; voor zover je dat kunt zeggen tenminste, want juist op de verhuisdatum (26 oktober) was het erg zonnig en ongeveer 32 graden. Ik heb veel water aangedragen om onze mates op gang te houden. Ze zijn van 8.00 tot 18.30 uur bezig geweest met het verplaatsen van onze spullen van Glenella naar Eimeo. Als klap op de vuurpijl hebben ze ook nog een deuk gemaakt in een muur in de hal van het huurhuis. Toen waren wij not amused. Een huurhuis moet hier namelijk werkelijk smetteloos worden opgeleverd. Je hoeft echt niets te poetsen als je erin trekt, gewoon spullen neerzetten en klaar. Van een huurhuis afkomen is een heel ander verhaal. We hebben het professioneel laten schoonmaken (en dan gaan zelfs alle lampen van het plafond af en worden de fittingen schoongemaakt; binnen en buiten!), de tapijten professioneel laten reinigen en toen moest de verhuizer ook nog de deuk in de muur gipsen en de volgende dag schuren en verven. Maar toen werd zijn mannetje ziek en duurde het nog langer. En toen kwam het ... we werden opgebeld dat de voortuin nog wel wat meer onkruidjes telde dan toen we aankwamen en of we dat nog konden wieden. Tja, wat zeg je dan. Ik was gewoon sprakeloos. We hebben in de achtertuin namelijk ongeveer al het tuinafval (vooral veel palmbladeren) van de afgelopen twee jaar opgeruimd en afgevoerd, maar dat telt niet mee alleen de voorkant telt. Nou ja, we hebben alles maar braaf gedaan. Afgelopen zaterdag met het hele gezin de voortuin gewied en toen maar een ijsje gaan eten als beloning. Julia had er ernstig bezwaar tegen dat we die tuin moesten gaan doen, omdat ze ook wel had meegekregen wat we allemaal al hadden gedaan. We zien het maar als een prima les dat je sommige dingen gewoon moet doen ook als je het kortzichtig vindt en het er niet mee eens bent. Kortom; wat zijn we blij dat we eindelijk van dat huurhuis af zijn!
Nu dan over naar het nieuwe - eigen - huis. De buurt is heerlijk rustig, als je tenminste de vogels niet meetelt die je vanaf 4.30 uur 's ochtends hoort. Meteen na aankomst zat er al een bush turkey op het dak. Vreselijke herrie geeft dat, want met die grote poten en nagels krast dat enorm over het metalen dak van het huis. Toen fladderde het beest over naar het dak van de buren en vervolgde zijn weg. Op de tweede avond zaten we buiten te eten en werden bezocht door een possum die over de schutting kwam aanlopen en die ons vervolgens ging zitten bekijken. Hij hoopt natuurlijk op een lekker hapje maar dat hebben we de kinderen ten strengste verboden. Anders zitten we over een aantal weken met het beest aan tafel te eten. Nee dank je! Wel zitten de kinderen buiten te eten met een zaklamp naast hun bord, zodat ze ons vriendje goed kunnen bekijken. Eten is daardoor een wat chaotisch verlopend geheel maar wel erg leuk.
De vogels geven elke ochtend een ongelofelijk concert weg. We moesten denken aan onze eerste twee weken in Voorhout, toen de buren van een aantal huizen verderop kippen en een haan bleken te hebben! Het went na een week of twee zoals onze buren in Voorhout toen zeiden. En dat blijkt ook hier te werken. (Overigens zijn hanen hier binnen de bebouwde kom verboden. Kippen mag wel.) Overigens is het ook wel eens heerlijk om dat ochtendconcert wel goed tot in je op te nemen. Je ligt dan in bed, het zachte ochtendlicht strijkt over de lakens en een licht briesje waait de kamer in door de ramen (hier venetians genoemd: van die tropenramen die er als een soort brede glazen luxaflex uitzien en die je ook tijdens tropische stortbuien open kunt laten staan) en je hoort de palmbladeren ritselen. Ondertussen luister je naar al die prachtige vogelgeluiden waar je geen beelden of namen bij weet. Alleen de parkieten en kaketoes kunnen we door hun gekrijs met gemak onderscheiden van de rest. In tegenstelling tot wat ik in NL altijd heb gedacht ben ik hier plots best een ochtendmens! We zijn nu als van nature overgegaan op een tropenritme en de vroege ochtend is dan ook echt de tijd van de dag dat je hier overal mensen ziet wandelen. Een enorm populaire sport in Australie.
Voor mijn gevoel zijn we nu pas echt aangekomen en dat geeft rust. We zijn geen reizigers meer die onderweg zijn naar hun bestemming.
Volgende keer meer over stortregens, kwallen en Sinterklaas ...
Veel liefs,
Sandra
Het was een hele toer om alle spullen die we hadden uitgepakt weer in de dozen te passen en voor de tweede keer in drie maanden tijd te verkassen. Het is beslist geen aanrader. Het kostte ons natuurlijk fysiek de nodige inspanning maar vooral ook mentaal is het lastig om die omschakeling elke keer weer te maken en toch weer met frisse moed de chaos tegemoet. Inmiddels zijn we twee weken verder en zijn we bezig de laatste dingen uit het karton te halen. Dingen als schilderijen hebben we voor het laatst bewaard en dat is natuurlijk ook waarmee je je huis een echt eigen sfeer kunt geven ... natuurlijk naast de gebruikelijke chaos die we op een of andere manier altijd met ons mee schijnen te nemen; ongeacht waar we ons bevinden. Ed heeft al twee keer een enorme hoeveelheid karton naar een afvaldepot gebracht en aankomende zaterdag gaat dat nog een keer gebeuren. Hopelijk zijn we dan voor een hele tijd van al dat karton verlost.
De verhuizing zelf verliep natuurlijk niet vlekkeloos. De mannen hebben alles ernstig onderschat en toen er ook nog een piano in het spel bleek te zijn zakte de stemming onder het nulpunt; voor zover je dat kunt zeggen tenminste, want juist op de verhuisdatum (26 oktober) was het erg zonnig en ongeveer 32 graden. Ik heb veel water aangedragen om onze mates op gang te houden. Ze zijn van 8.00 tot 18.30 uur bezig geweest met het verplaatsen van onze spullen van Glenella naar Eimeo. Als klap op de vuurpijl hebben ze ook nog een deuk gemaakt in een muur in de hal van het huurhuis. Toen waren wij not amused. Een huurhuis moet hier namelijk werkelijk smetteloos worden opgeleverd. Je hoeft echt niets te poetsen als je erin trekt, gewoon spullen neerzetten en klaar. Van een huurhuis afkomen is een heel ander verhaal. We hebben het professioneel laten schoonmaken (en dan gaan zelfs alle lampen van het plafond af en worden de fittingen schoongemaakt; binnen en buiten!), de tapijten professioneel laten reinigen en toen moest de verhuizer ook nog de deuk in de muur gipsen en de volgende dag schuren en verven. Maar toen werd zijn mannetje ziek en duurde het nog langer. En toen kwam het ... we werden opgebeld dat de voortuin nog wel wat meer onkruidjes telde dan toen we aankwamen en of we dat nog konden wieden. Tja, wat zeg je dan. Ik was gewoon sprakeloos. We hebben in de achtertuin namelijk ongeveer al het tuinafval (vooral veel palmbladeren) van de afgelopen twee jaar opgeruimd en afgevoerd, maar dat telt niet mee alleen de voorkant telt. Nou ja, we hebben alles maar braaf gedaan. Afgelopen zaterdag met het hele gezin de voortuin gewied en toen maar een ijsje gaan eten als beloning. Julia had er ernstig bezwaar tegen dat we die tuin moesten gaan doen, omdat ze ook wel had meegekregen wat we allemaal al hadden gedaan. We zien het maar als een prima les dat je sommige dingen gewoon moet doen ook als je het kortzichtig vindt en het er niet mee eens bent. Kortom; wat zijn we blij dat we eindelijk van dat huurhuis af zijn!
Nu dan over naar het nieuwe - eigen - huis. De buurt is heerlijk rustig, als je tenminste de vogels niet meetelt die je vanaf 4.30 uur 's ochtends hoort. Meteen na aankomst zat er al een bush turkey op het dak. Vreselijke herrie geeft dat, want met die grote poten en nagels krast dat enorm over het metalen dak van het huis. Toen fladderde het beest over naar het dak van de buren en vervolgde zijn weg. Op de tweede avond zaten we buiten te eten en werden bezocht door een possum die over de schutting kwam aanlopen en die ons vervolgens ging zitten bekijken. Hij hoopt natuurlijk op een lekker hapje maar dat hebben we de kinderen ten strengste verboden. Anders zitten we over een aantal weken met het beest aan tafel te eten. Nee dank je! Wel zitten de kinderen buiten te eten met een zaklamp naast hun bord, zodat ze ons vriendje goed kunnen bekijken. Eten is daardoor een wat chaotisch verlopend geheel maar wel erg leuk.
De vogels geven elke ochtend een ongelofelijk concert weg. We moesten denken aan onze eerste twee weken in Voorhout, toen de buren van een aantal huizen verderop kippen en een haan bleken te hebben! Het went na een week of twee zoals onze buren in Voorhout toen zeiden. En dat blijkt ook hier te werken. (Overigens zijn hanen hier binnen de bebouwde kom verboden. Kippen mag wel.) Overigens is het ook wel eens heerlijk om dat ochtendconcert wel goed tot in je op te nemen. Je ligt dan in bed, het zachte ochtendlicht strijkt over de lakens en een licht briesje waait de kamer in door de ramen (hier venetians genoemd: van die tropenramen die er als een soort brede glazen luxaflex uitzien en die je ook tijdens tropische stortbuien open kunt laten staan) en je hoort de palmbladeren ritselen. Ondertussen luister je naar al die prachtige vogelgeluiden waar je geen beelden of namen bij weet. Alleen de parkieten en kaketoes kunnen we door hun gekrijs met gemak onderscheiden van de rest. In tegenstelling tot wat ik in NL altijd heb gedacht ben ik hier plots best een ochtendmens! We zijn nu als van nature overgegaan op een tropenritme en de vroege ochtend is dan ook echt de tijd van de dag dat je hier overal mensen ziet wandelen. Een enorm populaire sport in Australie.
Voor mijn gevoel zijn we nu pas echt aangekomen en dat geeft rust. We zijn geen reizigers meer die onderweg zijn naar hun bestemming.
Volgende keer meer over stortregens, kwallen en Sinterklaas ...
Veel liefs,
Sandra
donderdag 25 oktober 2007
Verhuizing
Op 24 oktober is de overdracht van ons huis geweest, heel anders dan in Nederland. Bij een advocaat komen mensen van de verkopende makelaar en aankopende makelaar en iemand van de bank bijeen om de zaak te beklinken. Wij hadden wel van te voren machtigingen voor zowat alles moeten tekenen. Niets van het ceremonieel overdragen van de sleutels zoals dat in Nederland bij de notaris met een kopje koffie gebeurt.
Tenslotte moesten wij zelf naar de verkopende makelaar gaan om de sleutels op te halen (zonder legitimatie!!!!). De makelaar had slechts een sleutel, de andere had de vorige eigenaar nog en die wordt ons nog nagestuurd! Ik heb maar direct twee exemplaren bij laten maken, ging ook zonder problemen.
Vandaag wordt het huis in het gas gezet (fumigated) om te zorgen dat we geen kakkerlakken en andere beestjes in huis hebben.
Op 26 oktober gaan we verhuizen naar ons nieuwe huis. We zijn dan eventjes uit de lucht om het zo te zeggen, mobiel altijd wel te bereiken. Zodra alles weer geinstalleerd is (zal wel niet in een keer lukken) zullen we weer van ons laten horen.
Groeten
Ed
P.S. gisteravond toen we de hond aan het uitlaten waren vlogen ineens twee grote vleermuizen vlak over ons heen, prachtig gezicht maar je schrikt toch wel even.
Tenslotte moesten wij zelf naar de verkopende makelaar gaan om de sleutels op te halen (zonder legitimatie!!!!). De makelaar had slechts een sleutel, de andere had de vorige eigenaar nog en die wordt ons nog nagestuurd! Ik heb maar direct twee exemplaren bij laten maken, ging ook zonder problemen.
Vandaag wordt het huis in het gas gezet (fumigated) om te zorgen dat we geen kakkerlakken en andere beestjes in huis hebben.
Op 26 oktober gaan we verhuizen naar ons nieuwe huis. We zijn dan eventjes uit de lucht om het zo te zeggen, mobiel altijd wel te bereiken. Zodra alles weer geinstalleerd is (zal wel niet in een keer lukken) zullen we weer van ons laten horen.
Groeten
Ed
P.S. gisteravond toen we de hond aan het uitlaten waren vlogen ineens twee grote vleermuizen vlak over ons heen, prachtig gezicht maar je schrikt toch wel even.
zondag 21 oktober 2007
Snorkelen
Voor mijn verjaardag en ook om Julia te belonen voor al haar inspanningen (nieuwe taal leren, nieuwe zwemtechnieken, nieuwe vriendinnen) zijn Julia en ik zaterdag samen naar Airlie Beach gegaan. We moesten al om 6 uur 's ochtends vertrekken om op tijd in Airlie Beach te zijn voor het vertrek met een enorme boot, The Seaflight, naar Knuckle Reef Lagoon te gaan (100 km uit de kust). Daar ligt een groot ponton verankerd. Vanaf dit ponton kun je duiken, boottochtjes maken, helicopter vluchten maken, zonnen en ook snorkelen!
Eerst gingen we met een soort halve onderzeeboot een tocht maken. We zaten onderin de romp en in die romp waren zoveel mogelijk ramen gemaakt zodat je een goed beeld kreeg van de onderwater wereld. We hebben een rog gezien, anemoon visjes (Nemo's) en ook veel verschillende soorten koraal: Bol koraal, kan wel tot 8 meter diameter groeien en 1000 jaar oud worden, tafelkoraal, koraal in de vorm van geweien en nog veel meer soorten en dat allemaal in verschillende kleuren.
Op het ponton zelf was ook een observatorium gemaakt waar je heel fraai onder water kon kijken, ook hoe de duikers voorzichtig de trap af liepen het water in (dit laatste vond Julia hilarisch) Na een voortreffelijke lunch op de boot zochten we wat snorkel spullen bij elkaar en gingen we te water. Hoewel er flink wat wind stond konden we toch aardig wat zien, ook een grote Maori Wrasse, die vissen kunnen wel tot 2 meter lang worden.
Als ontspanning kon je ook nog van een enorme glijbaan af, zo het water in (temperatuur 25 graden, dus prima te doen).
Om drie uur ging de boot weer terug en kwamen we even voor zes uur weer terug in Airlie Beach. Daar had ik een Bed & Breakfast gereserveerd in een klein hotelletje gelegen op de heuvels met een prachtig uitzicht over het water. We hadden de Nautical room, een geheel blauw geschilderde kamer met allerlei afbeeldingen van dolfijnen. Nog even heerlijk gegeten en vroeg naar bed.
De volgende ochtend hebben we nog een Shark & Whale expositie bezichtigd en daarna terug naar Mackay. Een heerlijk weekend!
Ed
Eerst gingen we met een soort halve onderzeeboot een tocht maken. We zaten onderin de romp en in die romp waren zoveel mogelijk ramen gemaakt zodat je een goed beeld kreeg van de onderwater wereld. We hebben een rog gezien, anemoon visjes (Nemo's) en ook veel verschillende soorten koraal: Bol koraal, kan wel tot 8 meter diameter groeien en 1000 jaar oud worden, tafelkoraal, koraal in de vorm van geweien en nog veel meer soorten en dat allemaal in verschillende kleuren.
Op het ponton zelf was ook een observatorium gemaakt waar je heel fraai onder water kon kijken, ook hoe de duikers voorzichtig de trap af liepen het water in (dit laatste vond Julia hilarisch) Na een voortreffelijke lunch op de boot zochten we wat snorkel spullen bij elkaar en gingen we te water. Hoewel er flink wat wind stond konden we toch aardig wat zien, ook een grote Maori Wrasse, die vissen kunnen wel tot 2 meter lang worden.
Als ontspanning kon je ook nog van een enorme glijbaan af, zo het water in (temperatuur 25 graden, dus prima te doen).
Om drie uur ging de boot weer terug en kwamen we even voor zes uur weer terug in Airlie Beach. Daar had ik een Bed & Breakfast gereserveerd in een klein hotelletje gelegen op de heuvels met een prachtig uitzicht over het water. We hadden de Nautical room, een geheel blauw geschilderde kamer met allerlei afbeeldingen van dolfijnen. Nog even heerlijk gegeten en vroeg naar bed.
De volgende ochtend hebben we nog een Shark & Whale expositie bezichtigd en daarna terug naar Mackay. Een heerlijk weekend!
Ed
maandag 8 oktober 2007
Nippers; wat is dat nou weer ...
In elk telefoontje van of aan de kinderen vertellen ze over de 'nippers'. Tja, wat is dat nou. De kinderen zeggen dat het net scouting op het strand is en dat is ook zo, maar tegelijkertijd is het nog zo veel meer. Ik zal proberen het uit te leggen.
Het begint allemaal om 9.00 uur op zondag ochtend; althans voor de deelnemers. De voorbereidingen zijn dan al volop aan de gang. We parkeren de auto bij het strand en lopen langs ontbijtende, babecuende gezinnen (een worstje bij het ontbijt) richting het clubhuis. Het is een gezellige boel. Het valt ons steeds op dat de speeltoestellen op het speelplaatjse dat we ondertussen passeren niet onder de graffiti zit. Ook het clubhuis met bijbehorend toiletgebouw zijn smetteloos.
De kinderen trekken hun stingersuits aan; het is oktober en dus begint het seizoen dat er stingers ook wel boxjellyfish (een soort zeer gevaarlijke kwallen) in het water zitten. De pakken die de kids dragen beschermen tegen stingers maar zijn tegelijkertijd ook tegen de zeer sterke UV straling van de zon (beschermingsfactor is SPF 100+). Desondanks worden gezicht en oren met hoge beschermingsfactor ingesmeerd. De hulp van ouders wordt zeer aangemoedigd en iedereen die aanwezig is steekt een handje toe waar dat nodig is.
De 'greencaps' zijn de kinderen tot 7 jaar en daartoe behoren ook Lucas en Sophie. Lucas doet fanatiek mee en Sophie vindt het gewoon leuk om op het strand en in het water te rommelen. Elke greencap moet worden begeleid door een ouder en je ziet dan ook veel ouders van de kleintjes lekker meedoen.
Oudere kinderen worden in verschillende leeftijdsgroepen ingedeeld en hebben hun eigen sportieve activiteiten. Er wordt eerst gerend en er worden oefeningen gedaan als warming up en dan gaan ze het water in. Julia zie je dan een heel eind zwemmen en ook de sufplanken mogen af en toe worden gebruikt. Alles gebeurt onder toezicht en leiding van lifeguards. De echte reddingszwemmers van de club. Dit zijn leden die een opleidingstraject binnen de vereniging hebben gevolgd en die dus als vrijwilligers niet alleen de nippers leiden, maar ook patouilleren op het hoofdstrand van Eimeo.
Als al het harde werk dan achter de rug is volgt de grote beloning: een 'sausage sizzle'. Het nationale broodje voor elke gelegenheid. Een BBQ worstje met een witte boterham er omheen gevouwen, daarbij gefruite uitjes en tomato sauce (ketchup) of BBQ sauce. Rond 11.30 uur zit iedereen bij elkaar voor een praatje wat water of iets anders te drinken en natuurlijk een sausage sizzle. Iedereen is dan moe, tevreden, heeft geluncht en is vooral heel erg zanderig! Een gezellige boel waar we elke zondag (zelfs al moeten we er om 9.00 uur zijn!) graag aan meedoen.
Het allerleukste is, dat we straks in het nieuwe huis om de hoek wonen.
Groeten,
Sandra, Ed en onze nippers ...
Het begint allemaal om 9.00 uur op zondag ochtend; althans voor de deelnemers. De voorbereidingen zijn dan al volop aan de gang. We parkeren de auto bij het strand en lopen langs ontbijtende, babecuende gezinnen (een worstje bij het ontbijt) richting het clubhuis. Het is een gezellige boel. Het valt ons steeds op dat de speeltoestellen op het speelplaatjse dat we ondertussen passeren niet onder de graffiti zit. Ook het clubhuis met bijbehorend toiletgebouw zijn smetteloos.
De kinderen trekken hun stingersuits aan; het is oktober en dus begint het seizoen dat er stingers ook wel boxjellyfish (een soort zeer gevaarlijke kwallen) in het water zitten. De pakken die de kids dragen beschermen tegen stingers maar zijn tegelijkertijd ook tegen de zeer sterke UV straling van de zon (beschermingsfactor is SPF 100+). Desondanks worden gezicht en oren met hoge beschermingsfactor ingesmeerd. De hulp van ouders wordt zeer aangemoedigd en iedereen die aanwezig is steekt een handje toe waar dat nodig is.
De 'greencaps' zijn de kinderen tot 7 jaar en daartoe behoren ook Lucas en Sophie. Lucas doet fanatiek mee en Sophie vindt het gewoon leuk om op het strand en in het water te rommelen. Elke greencap moet worden begeleid door een ouder en je ziet dan ook veel ouders van de kleintjes lekker meedoen.
Oudere kinderen worden in verschillende leeftijdsgroepen ingedeeld en hebben hun eigen sportieve activiteiten. Er wordt eerst gerend en er worden oefeningen gedaan als warming up en dan gaan ze het water in. Julia zie je dan een heel eind zwemmen en ook de sufplanken mogen af en toe worden gebruikt. Alles gebeurt onder toezicht en leiding van lifeguards. De echte reddingszwemmers van de club. Dit zijn leden die een opleidingstraject binnen de vereniging hebben gevolgd en die dus als vrijwilligers niet alleen de nippers leiden, maar ook patouilleren op het hoofdstrand van Eimeo.
Als al het harde werk dan achter de rug is volgt de grote beloning: een 'sausage sizzle'. Het nationale broodje voor elke gelegenheid. Een BBQ worstje met een witte boterham er omheen gevouwen, daarbij gefruite uitjes en tomato sauce (ketchup) of BBQ sauce. Rond 11.30 uur zit iedereen bij elkaar voor een praatje wat water of iets anders te drinken en natuurlijk een sausage sizzle. Iedereen is dan moe, tevreden, heeft geluncht en is vooral heel erg zanderig! Een gezellige boel waar we elke zondag (zelfs al moeten we er om 9.00 uur zijn!) graag aan meedoen.
Het allerleukste is, dat we straks in het nieuwe huis om de hoek wonen.
Groeten,
Sandra, Ed en onze nippers ...
zaterdag 29 september 2007
Een slang in de tuin
We zijn ons allemaal rot geschrokken, er zit een slang in de tuin!
Mama ik (Julia) & papa zaten te lunchen en ineens hield Dani zich heel erg stil, we dachten dat hij weer een hagedis had gezien (dus we maakten ons geen zorgen) en toen zagen we opeens een hele rare kop in een plant zitten.
Toen keken we eens goed en toen zagen we de slang op een paar meter afstand langs het zwembad roetsen. mama die gilde, rende naar binnen en liep rood aan, papa en ik schrokken ons ook helemaal rot.
We zijn die dag niet meer in het zwembad geweest, niet meer naar buiten en we hadden de hordeuren de rest van de dag dicht.
Mama zegt ook dat ze niet meer op blote voeten de tuin in gaat nu ze weet wat er allemaal kan zitten.
Julia
Mama ik (Julia) & papa zaten te lunchen en ineens hield Dani zich heel erg stil, we dachten dat hij weer een hagedis had gezien (dus we maakten ons geen zorgen) en toen zagen we opeens een hele rare kop in een plant zitten.
Toen keken we eens goed en toen zagen we de slang op een paar meter afstand langs het zwembad roetsen. mama die gilde, rende naar binnen en liep rood aan, papa en ik schrokken ons ook helemaal rot.
We zijn die dag niet meer in het zwembad geweest, niet meer naar buiten en we hadden de hordeuren de rest van de dag dicht.
Mama zegt ook dat ze niet meer op blote voeten de tuin in gaat nu ze weet wat er allemaal kan zitten.
Julia
vrijdag 28 september 2007
Goedkoop bellen
Na enkele pittige rekeningen voor de telefoon hebben we nu een echt goedkope manier gevonden om naar vaste lijnen en mobiele nummers te bellen: "Skype Out". Het programma Skype kennen en gebruiken we al voor mensen die ook Skype hebben maar nu gebruiken we het programma ook om naar mensen te bellen die niet online zijn.
Het programma, als je het nog niet hebt, kun je gratis downloaden van internet (www.skype.com). In het programma heb je de mogelijkheid om een beltegoed aan te schaffen (standaard 10 Euro of 16 Australische dollars). Via Skype bel je dan gewoon een telefoonnummer en tussen Nederland en Australie kost dat maar 1,7 eurocent of 2,7 dollarcent per minuut (via onze vaste lijn was dat 54 dollarcent per minuut!). Enig probleem is dat er soms een kleine vertraging in de lijn zit en een enkele keer valt de verbinding weg. Ook vanuit Nederland naar Amerika kost maar 1,7 cent. Elkaar spreken is nog nooit zo goedkoop geweest.
Dit weekend zijn we van plan om zaterdag eerst naar het strand te gaan, en dit gaat ons nog niet vervelen. Ik ga dan met zijn collega zee kayaken, kijken of dat lukt zonder al te nat te worden. Zondag willen we een dag naar DayDream Island gaan, een vakantie resort op een van de Whitsunday eilanden net buiten de kust van Airlie Beach (hier 150 km vandaan). Het is dan net een kleine vakantie voor ons allemaal.
Groeten
Ed
Het programma, als je het nog niet hebt, kun je gratis downloaden van internet (www.skype.com). In het programma heb je de mogelijkheid om een beltegoed aan te schaffen (standaard 10 Euro of 16 Australische dollars). Via Skype bel je dan gewoon een telefoonnummer en tussen Nederland en Australie kost dat maar 1,7 eurocent of 2,7 dollarcent per minuut (via onze vaste lijn was dat 54 dollarcent per minuut!). Enig probleem is dat er soms een kleine vertraging in de lijn zit en een enkele keer valt de verbinding weg. Ook vanuit Nederland naar Amerika kost maar 1,7 cent. Elkaar spreken is nog nooit zo goedkoop geweest.
Dit weekend zijn we van plan om zaterdag eerst naar het strand te gaan, en dit gaat ons nog niet vervelen. Ik ga dan met zijn collega zee kayaken, kijken of dat lukt zonder al te nat te worden. Zondag willen we een dag naar DayDream Island gaan, een vakantie resort op een van de Whitsunday eilanden net buiten de kust van Airlie Beach (hier 150 km vandaan). Het is dan net een kleine vakantie voor ons allemaal.
Groeten
Ed
donderdag 27 september 2007
Heerlijke zon
Vandaag heeft Julia haar oude klas gesproken en ook een van haar juffen, Juf Ton. Het was een heel geanimeerd gebeuren. Julia was blij al die bekende stemmen te horen en natuurlijk is het ook leuk te kunnen vertellen over al het bijzondere en leuke dat Queensland ons te bieden heeft. Het is echt leuk als je merkt dat zij zich realiseert dat het in NL nu alweer herfst wordt, maar dat zij bijna elke dag kan zwemmen en het hele jaar door kan genieten van het buitenleven en van de zee en de mooien stranden die ons omringen. Ook de belevenissen van het schoolkamp waren leuk om te vertellen. In NL zie je niet zo gauw wallaby's (kleine soort kangoeroes) en een slang in een boom; bouw je geen vlot waar je met 10 personen op kunt en zwem je in de rivier of in een prachtige lagune in Airlie Beach. Het klinkt echt heel groots allemaal als je het haar aan haar Nederlandse klasgenootjes hoort vertellen. Het doet mij er bij stil staan hoe anders deze wereld is waarin we terecht zijn gekomen. Hoe zal het wel niet op die Hollandse kids overkomen die nu de herfst in gaan, waar de dagen al weer korter worden, de temperatuur daalt, de bleedjes vallen en binnenkort alweer de eerste reclamegidsen voor 5 december alweer in de bus vallen.
Hoe ziet ons leven hier er op dit moment uit?
De lengte van de dagen is heerlijk constant: om 6 uur is het licht en om 6 uur is het weer donker. Ik vind dat heerlijk. Geen gedoe van "Ik kan niet slapen want de zon schijnt nog in mijn kamer!" We horen dan de gekko's in de tuin als het donker wordt en langzaam verstomt de rest van de buitengeluiden. De vogels verstommen en (gelukkig) ook het verkeer dat achter ons huurhuis langs raast. De volgende ochtend worden ontwaken we en worden begroet door een prachtige zonneschijn. Wat is dat toch heerlijk opstaan!
Dan de gewone routine van het klaarmaken voor de dag, Ed gaat naar de kliniek en de kids en ik doen het rustig aan, want ... het is hier vakantie. Twee weken lang. Wel starten we de dag met een intensieve cursus zwemmen voor Julia en Lucas om daarna te lunchen te bedenken wat we voor leuks zullen gaan doen vandaag. Deze dag zijn we na het slapen van Sophie naar Harbour Beach gegaan. Een prachtig strand waar de kinderen hebben genoten. Het was maar even anderhalf uur, maar op een of andere manier is dat dan toch net het stukje van de dag dat het meeste blijft hangen. Dat is maar goed ook, want Julia heeft van het schoolkamp nog wat vriendjes meegenomen ... ze heeft hoofdluis en dat is me een hoop werk! En jawel, Sophie heeft na het eten en douchen de inhoud van haar luier langs haar been naar beneden zien glijden heeft vervolgens haar product bewonderd is er doorheen gelopen en vroeg toen om een schone luier. Tijd om me te vervelen is er niet al zijn de acties die de tijd verdrijven niet echt geweldig inspirerend. Dus ... maar goed ook dat je je vooral de prachtige zonsondergang aan het strand herinnert. Morgen ongeveer een kilo zand uit de auto scheppen! Hebben we nog een keer zandplezier; maar de kinderen hebben gezegd dat ze zouden helpen ... nu nog zien dat het gebeurt. Hoe dan ook, waar het op neer komt is dat je hier het hele jaar rond kunt genieten van het moois dat dit gebied te bieden heeft. Daarvoor zijn we ook gekomen. En de rest nemen we er graag bij.
De zwemles
Ja, uit onverwachte hoek kom je zaken tegen die echt vallen onder het kopje "overstap maken"of "integreren". We werden als gezin lid van de Eimeo Surf Lifesaving Club en toen bleek dat iedereen hier borstcrawl (of zoals het hier heet freestyle) zwemt. In zee natuurlijk ook veel sneller. Zwemles is hier gericht op wedstrijdzwemmen en niet zozeer en overlevingscursus zoals je in NL met je A,B en C diploma doet. Ook daar moet er een omscholing plaatsvinden. Voor Julia erg frustrerend in het begin maar ze leert het nu op de intensieve zwemcursus heel snel en doet het onvoorstelbaar goed! Na deze twee weken zwemt ze ons eruit! Ze wil kunnen snorkelen en uiteindelijk leren duiken, dus dan moet ze in ieder geval zich goed in de zee kunnen bewegen. Het is wel sneu dat zijn nu juist na ruim twee jaar zwemles degene is die weer moet veranderen. Maar ik kan haar alleen maar een compliment geven, want ook dit doet ze weer met enorme inzet en het lukt haar toch maar weer. Voor Lucas is het gewoon lekker leren zwemmen en hij doet het ook heel erg goed. Kanjers zijn het!
Zonnige groeten van ons allemaal
Hoe ziet ons leven hier er op dit moment uit?
De lengte van de dagen is heerlijk constant: om 6 uur is het licht en om 6 uur is het weer donker. Ik vind dat heerlijk. Geen gedoe van "Ik kan niet slapen want de zon schijnt nog in mijn kamer!" We horen dan de gekko's in de tuin als het donker wordt en langzaam verstomt de rest van de buitengeluiden. De vogels verstommen en (gelukkig) ook het verkeer dat achter ons huurhuis langs raast. De volgende ochtend worden ontwaken we en worden begroet door een prachtige zonneschijn. Wat is dat toch heerlijk opstaan!
Dan de gewone routine van het klaarmaken voor de dag, Ed gaat naar de kliniek en de kids en ik doen het rustig aan, want ... het is hier vakantie. Twee weken lang. Wel starten we de dag met een intensieve cursus zwemmen voor Julia en Lucas om daarna te lunchen te bedenken wat we voor leuks zullen gaan doen vandaag. Deze dag zijn we na het slapen van Sophie naar Harbour Beach gegaan. Een prachtig strand waar de kinderen hebben genoten. Het was maar even anderhalf uur, maar op een of andere manier is dat dan toch net het stukje van de dag dat het meeste blijft hangen. Dat is maar goed ook, want Julia heeft van het schoolkamp nog wat vriendjes meegenomen ... ze heeft hoofdluis en dat is me een hoop werk! En jawel, Sophie heeft na het eten en douchen de inhoud van haar luier langs haar been naar beneden zien glijden heeft vervolgens haar product bewonderd is er doorheen gelopen en vroeg toen om een schone luier. Tijd om me te vervelen is er niet al zijn de acties die de tijd verdrijven niet echt geweldig inspirerend. Dus ... maar goed ook dat je je vooral de prachtige zonsondergang aan het strand herinnert. Morgen ongeveer een kilo zand uit de auto scheppen! Hebben we nog een keer zandplezier; maar de kinderen hebben gezegd dat ze zouden helpen ... nu nog zien dat het gebeurt. Hoe dan ook, waar het op neer komt is dat je hier het hele jaar rond kunt genieten van het moois dat dit gebied te bieden heeft. Daarvoor zijn we ook gekomen. En de rest nemen we er graag bij.
De zwemles
Ja, uit onverwachte hoek kom je zaken tegen die echt vallen onder het kopje "overstap maken"of "integreren". We werden als gezin lid van de Eimeo Surf Lifesaving Club en toen bleek dat iedereen hier borstcrawl (of zoals het hier heet freestyle) zwemt. In zee natuurlijk ook veel sneller. Zwemles is hier gericht op wedstrijdzwemmen en niet zozeer en overlevingscursus zoals je in NL met je A,B en C diploma doet. Ook daar moet er een omscholing plaatsvinden. Voor Julia erg frustrerend in het begin maar ze leert het nu op de intensieve zwemcursus heel snel en doet het onvoorstelbaar goed! Na deze twee weken zwemt ze ons eruit! Ze wil kunnen snorkelen en uiteindelijk leren duiken, dus dan moet ze in ieder geval zich goed in de zee kunnen bewegen. Het is wel sneu dat zijn nu juist na ruim twee jaar zwemles degene is die weer moet veranderen. Maar ik kan haar alleen maar een compliment geven, want ook dit doet ze weer met enorme inzet en het lukt haar toch maar weer. Voor Lucas is het gewoon lekker leren zwemmen en hij doet het ook heel erg goed. Kanjers zijn het!
Zonnige groeten van ons allemaal
dinsdag 18 september 2007
Wat blijft opvallen en soms verbazen
Nu we een aantal weken hier zijn blijven er toch nog steeds zaken opvallen omdat ze gewoon zo heel anders zijn dan we in Nederland gewend zijn.
Ik blijf me erover verbazen hoe veel mensen hier op blote voeten lopen. Dat schijnt overigens echt iets voor Queensland te zijn heb ik me laten vertellen. En dat in een gebied waar het toch echt wel vergeven is van allerlei krijpend en stekend ongedierte. Het is heel gewoon om zowel kinderen als volwassenen op blote voeten door winkelcentra en supermarkten te zien lopen. En dat terwijl we hier elke week wel een slang gezien hebben (de meeste dood gereden op de weg). Toen Ed in Proserpine, Prosi zeggen ze hier, een dag spreekuur draaide kwam de helft van de patienten op blote voeten de spreekkamer in lopen. Dat is in Nederland toch echt ondenkbaar. Hier is dat heel gewoon.
Wel rijden we inmiddels als echte Queenslanders in de auto rond...
Dat doe je zo: als je al iets aan je voeten hebt loop je op slippers, stapt in de auto, trekt je slippers uit, want daar kun je geen auto mee rijden, schopt ze tegen je stoel aan en rijdt dan auto met blote voeten. Een heerlijke gewaarwording om dat te doen. Ik voel me als een klein kind; alsof je iets doet dat eigenlijk niet mag ... leuk!
We beginnen ons een hele nieuwe woordenschat eigen te maken:
Swimming togs - zwembroek / zwempak
Popper - pakje drinken
Matilda's - nationale vrouwen voetbal team
En er zullen nog heel veel van dat soort woorden volgen.
Het aantal echt heel dikke mensen blijft verbazen net als de enorme hoeveelheid erg vette en/of zoete etenswaren. De enorme rijen bij de drive-in van McDonalds om 8 uur 's ochtends. Sowieso is het aantal fastfood ketens dat hier is vertegenwoordigd enorm. Net als de food courts in de shopping malls.
We hadden gedacht dat we hagelslag en ontbijtkoek zouden missen, maar die kunnen we hier gewoon kopen in de supermarkt. Wat we missen is magere yohurt (ongezoet en zonder smaakjes) en alle Optimel produkten die we altijd in huis hadden.
De vriendelijkheid van de Australiers die wij hebben ontmoet is geweldig. Mensen die spontaan een praatje komen maken omdat ze zien of horen dat je ergens nieuw bent geeft je echt het gevoel welkom te zijn.
Ook de beleefdheid waarmee mensen met elkaar omgaan, met name jongeren en kinderen, is echt een hele tegenstelling met Nederland. Omgangsvormen staan hier hoog aangeschreven. We ervaren dat als heel prettig. Ook Ed merkt dat in zijn dagelijkse omgang met patienten. Iedereen even vriendelijk en beleefd.
Ook kunnen mensen hier echt enorm genieten van al het moois dat dit gebied te bieden heeft. In het weekend trekt iedereen naar buiten en verzamelen mensen zich bij een strand voor een BBQ of gaan iets anders leuks doen. De koelboxen en strandstoelen gaan mee en er wordt een mooie schaduwplek opgezocht. Iedereen brengt iets mee en zo deel je samen wat je hebt. Het weekend staat hier echt in het teken van samen relaxen. Ook in Australie word gezegd dat de leefsfeer in Queensland nog zo ontspannen is. Ja, dat kunnen we alleen maar met een krachtig JA onderschrijven. We doen er zelf flink aan mee en genieten net als alle andere mensen hier van al het moois dat dit land te bieden heeft.
Ik blijf me erover verbazen hoe veel mensen hier op blote voeten lopen. Dat schijnt overigens echt iets voor Queensland te zijn heb ik me laten vertellen. En dat in een gebied waar het toch echt wel vergeven is van allerlei krijpend en stekend ongedierte. Het is heel gewoon om zowel kinderen als volwassenen op blote voeten door winkelcentra en supermarkten te zien lopen. En dat terwijl we hier elke week wel een slang gezien hebben (de meeste dood gereden op de weg). Toen Ed in Proserpine, Prosi zeggen ze hier, een dag spreekuur draaide kwam de helft van de patienten op blote voeten de spreekkamer in lopen. Dat is in Nederland toch echt ondenkbaar. Hier is dat heel gewoon.
Wel rijden we inmiddels als echte Queenslanders in de auto rond...
Dat doe je zo: als je al iets aan je voeten hebt loop je op slippers, stapt in de auto, trekt je slippers uit, want daar kun je geen auto mee rijden, schopt ze tegen je stoel aan en rijdt dan auto met blote voeten. Een heerlijke gewaarwording om dat te doen. Ik voel me als een klein kind; alsof je iets doet dat eigenlijk niet mag ... leuk!
We beginnen ons een hele nieuwe woordenschat eigen te maken:
Swimming togs - zwembroek / zwempak
Popper - pakje drinken
Matilda's - nationale vrouwen voetbal team
En er zullen nog heel veel van dat soort woorden volgen.
Het aantal echt heel dikke mensen blijft verbazen net als de enorme hoeveelheid erg vette en/of zoete etenswaren. De enorme rijen bij de drive-in van McDonalds om 8 uur 's ochtends. Sowieso is het aantal fastfood ketens dat hier is vertegenwoordigd enorm. Net als de food courts in de shopping malls.
We hadden gedacht dat we hagelslag en ontbijtkoek zouden missen, maar die kunnen we hier gewoon kopen in de supermarkt. Wat we missen is magere yohurt (ongezoet en zonder smaakjes) en alle Optimel produkten die we altijd in huis hadden.
De vriendelijkheid van de Australiers die wij hebben ontmoet is geweldig. Mensen die spontaan een praatje komen maken omdat ze zien of horen dat je ergens nieuw bent geeft je echt het gevoel welkom te zijn.
Ook de beleefdheid waarmee mensen met elkaar omgaan, met name jongeren en kinderen, is echt een hele tegenstelling met Nederland. Omgangsvormen staan hier hoog aangeschreven. We ervaren dat als heel prettig. Ook Ed merkt dat in zijn dagelijkse omgang met patienten. Iedereen even vriendelijk en beleefd.
Ook kunnen mensen hier echt enorm genieten van al het moois dat dit gebied te bieden heeft. In het weekend trekt iedereen naar buiten en verzamelen mensen zich bij een strand voor een BBQ of gaan iets anders leuks doen. De koelboxen en strandstoelen gaan mee en er wordt een mooie schaduwplek opgezocht. Iedereen brengt iets mee en zo deel je samen wat je hebt. Het weekend staat hier echt in het teken van samen relaxen. Ook in Australie word gezegd dat de leefsfeer in Queensland nog zo ontspannen is. Ja, dat kunnen we alleen maar met een krachtig JA onderschrijven. We doen er zelf flink aan mee en genieten net als alle andere mensen hier van al het moois dat dit land te bieden heeft.
zondag 9 september 2007
We kopen een huis!
We zijn weer met een volgende logistieke operatie begonnen. Ik heb veel huizen bekeken en in buurten rondgereden en toen vond ik het huis dat tussen de foto's staat.
Veel huizen lijken op ons huurhuis en staan in een soort urbanisatie. Dat betekent dat veel huizen in min of meer dezelfde stijl zijn gebouwd; gladgeschoren gazons tot aan de straat; heel keurig allemaal, maar het geeft ons niet het gevoel in een leuke buurt te wonen; het leeft niet genoeg.
Inmiddels wisten we al wel wat ons lievelingswijkje in deze omgeving is en daar stonden drie huizen te koop, die ik allemaal heb bezichtigd. Een had potentie iets leuks te worden na een flinke verbouwing, de ander had te weinig privacy en ruimte. Toen bekeek ik nummer drie en ik was er weg van. Een heel modern huis in een stijl die we leuk vinden en hier ook bijzonder is. Net een jaar oud en dus ook van binnen geen spatje verkeerd. We hebben zelfs nog 6 jaar bouwgarantie! Zelfs de badkamers (2) en de keuken zijn echt erg leuk (ondanks het groen op de achterwand) kortom we kunnen er zo in en zouden er niets aan veranderen. We besloten donderdag een bod uit te brengen en toen bleek er voor zaterdag een open dag gepland te zijn. We hebben na lang dubben besloten een goed bod uit te brengen waar de verkoper niet omheen kon en ... we hebben het! De open dag is afgezegd en we kregen zaterdag ochtend een telefoontje om te vertellen dat het bod is aangenomen.
Nu duiken we in de formaliteiten van het afronden van de koop en ook dat is weer een leerproces. Onze investering, zoals dat hier wordt gezien, moet worden goedgekeurd door de Foreign Investment Review Board (FIRB) omdat we een tijdelijk visum hebben dus dat is weer een extra stap en extra wachttijd om alles definitief te maken. Ten slotte wordt alles door een advocaten kantoor afgehandeld en niet bij een notaris. Goed, we vervelen ons dus nog steeds niet!
We komen dus over een aantal weken in Eimeo te wonen. Vlak bij twee prachtige stranden: 1 minuut fietsen naar het ene 3 minuten fietsen naar het andere. Een afstand die je ook buitengewoon goed kunt lopen. Een rustige wijk die nog echt een dorpsgevoel oproept. Oude(re) bomen en heel veel vogelgeluiden en natuurlijk tot onze grote opluchting geen doorgaand verkeer meer. We kijken er dus heel erg naar uit ook al moeten we nog een keer verhuizen.
Hartelijke groeten,
Sandra
..... natuurlijk ook van Ed en de kids
Veel huizen lijken op ons huurhuis en staan in een soort urbanisatie. Dat betekent dat veel huizen in min of meer dezelfde stijl zijn gebouwd; gladgeschoren gazons tot aan de straat; heel keurig allemaal, maar het geeft ons niet het gevoel in een leuke buurt te wonen; het leeft niet genoeg.
Inmiddels wisten we al wel wat ons lievelingswijkje in deze omgeving is en daar stonden drie huizen te koop, die ik allemaal heb bezichtigd. Een had potentie iets leuks te worden na een flinke verbouwing, de ander had te weinig privacy en ruimte. Toen bekeek ik nummer drie en ik was er weg van. Een heel modern huis in een stijl die we leuk vinden en hier ook bijzonder is. Net een jaar oud en dus ook van binnen geen spatje verkeerd. We hebben zelfs nog 6 jaar bouwgarantie! Zelfs de badkamers (2) en de keuken zijn echt erg leuk (ondanks het groen op de achterwand) kortom we kunnen er zo in en zouden er niets aan veranderen. We besloten donderdag een bod uit te brengen en toen bleek er voor zaterdag een open dag gepland te zijn. We hebben na lang dubben besloten een goed bod uit te brengen waar de verkoper niet omheen kon en ... we hebben het! De open dag is afgezegd en we kregen zaterdag ochtend een telefoontje om te vertellen dat het bod is aangenomen.
Nu duiken we in de formaliteiten van het afronden van de koop en ook dat is weer een leerproces. Onze investering, zoals dat hier wordt gezien, moet worden goedgekeurd door de Foreign Investment Review Board (FIRB) omdat we een tijdelijk visum hebben dus dat is weer een extra stap en extra wachttijd om alles definitief te maken. Ten slotte wordt alles door een advocaten kantoor afgehandeld en niet bij een notaris. Goed, we vervelen ons dus nog steeds niet!
We komen dus over een aantal weken in Eimeo te wonen. Vlak bij twee prachtige stranden: 1 minuut fietsen naar het ene 3 minuten fietsen naar het andere. Een afstand die je ook buitengewoon goed kunt lopen. Een rustige wijk die nog echt een dorpsgevoel oproept. Oude(re) bomen en heel veel vogelgeluiden en natuurlijk tot onze grote opluchting geen doorgaand verkeer meer. We kijken er dus heel erg naar uit ook al moeten we nog een keer verhuizen.
Hartelijke groeten,
Sandra
..... natuurlijk ook van Ed en de kids
dinsdag 4 september 2007
Oogheelkunde in Mackay
Nu ik twee weken heb gewerkt begin ik een beetje een idee te krijgen hoe het hier allemaal in elkaar steekt.
Het spreekuur begint hier om 09.00 zodat ik voor mijn werk tijd genoeg heb om de kinderen naar school te brengen (die beginnen al om 08.30). Van huis naar school is ongeveer 10 minuten rijden en van school naar mijn werk iets van 8 minuten. En het allermooiste is van werk naar huis: 5 minuten als ik het stoplicht tegen heb. Dus lekker thuis lunchen als mijn collega er niet is tussen de middag.
De spreekuren worden meer dan volledig ondersteund. Op dit moment hebben we drie TOA's voor ons tweeen en we zijn bezig om dat aantal uit te breiden zodat we ieder twee TOA's per spreekuur sessie hebben. De patienten zijn dan ook helemaal voorbereid en ook al het papierwerk rond een operatie is al ingevuld door de TOA. De dokter kijkt alles na en zet zijn handtekening.
De patienten hier zijn vriendelijk en dankbaar dat er een specialst is. In Mackay (60.000 mensen incl de suburbs rond Mackay) is bijvoorbeeld geen neuroloog en mensen zijn gewend om voor de meer ingewikkelde zaken af te reizen naar Brisbane (1000 km naar het zuiden). Ik ga morgen (5 september) voor het eerst naar een buitenpoli in Proserpine (123 km naar het noorden) om spreekuur te houden. Mijn collega Andre Horak gaat de week erna naar Bowen, en dat ligt 180 km ten noorden van Mackay.
Veel patienten hebben UV gerelateerde problemen, basaal cel carcinoma's van de oogleden en huid, pterygium en cataract. Verder neemt het aantal diabeten rap toe door het flinke aantal obese mensen in Australie (nummer drie op de wereldranglijst). Wat in deze praktijk ook veel meer voorkomt dan wat ik in Nederland gewend was zijn glaucoom patienten en dan vooral normal tension glaucoom. Al moet ik zeggen dat de diagnose hier veel eerder gesteld wordt en de patienten daarna elk jaar gezichtsveld onderzoek en onderzoek van de papil krijgen.
Voor elk onderzoek krijgt de patient een aparte rekening en die zijn niet mis.
Het verzekerings stelsel in Australie is gebaseerd op een soort volksverzekering voor iedereen met een permanente status in Australie (wij niet aangezien ons visum voor 4 jaar is). Dit heet Medicare en iedereen betaald daar aan mee, ik dus ook!!!!
De vergoedingen die Medicare uitkeert voor bepaalde zaken zijn landelijk bepaald, vergelijkbaar met het vroeger CTG in Nederland. Alles wat een dokter meer vraagt en daar is geen limiet aan, slechts het marktmechanisme telt, moet de patient zelf betalen ("GAP") of je moet je er prive voor verzekeren. Dit doet ongeveer 34% van de bevolking. Dit maakt het mogelijk dat naast de staats ziekenhuizen er veel prive klinieken zijn, en in sommige delen van Australie vooral prive klinieken.
24 Augustus had ik mijn eerste Botox patienten, deze keer om mijn registratie voor het gebruik van Botox in orde te maken, de volgende keer als geregistreerd Botox behandelaar.
Je moet hier in Australie een registratie voor alles hebben, het is niet zo dat als je eenmaal geregistreerd bent als specialist in een staat (elke staat heeft zijn eigen Medical Board) dat je dan alles mag doen.
Ook om een laser te gebruiken heb je een registratie nodig. Om te mogen opereren moet je weer van alles invullen, om patienten op te mogen laten nemen in een nabij gelegen ziekenhuis (wij hebben geen klinische afdeling op de kliniek, we sluiten gewoon om 5 uur) moet je weer van alles invullen, inclusief je CV en een lijst met referenten.
De lasers die we in de kliniek hebben zijn trouwens prima, een gecomibeerde YAG-SLT en een Argon laser.
Vrijdag 7 september heb ik mijn eerste OK ochtend met een sondage, twee strabenten en een cataract. Op 17 september heb ik mijn volgende OK (dit keer een middag) met nu al 6 cataracten. Ze staan hier 4 per uur gepland maar je hebt hier veel minder wisseltijd tussen de verschillende patienten en de meeste OK worden onder druppel anaesthesie gedaan.
1 Oktober volgt een middag met nu al twee pterygium patienten en een cataract met een multifocale lens gepland. Voor mijn aankomst hier had ik al geregeld dat er een Infinit phaco-emulsificatie machine van Alcon was en gelukkig is mijn collega uit Zuid Afrika er ook heel blij mee. Binnenkort krijgen meer klinieken van de keten waar wij bij horen deze machine.
Eind november heb ik mijn eerste congres in Australie, in Perth (http://www.congresswest.com.au/RANZCO2007/index.html)
23 November ben ik de hele dag bezig om van Mackay via Brisbane (1,5 uur) naar Perth (nog eens 6,5 uur) te vliegen. Van 24 t/m 28 november is het congres van de RANZCO (Royal Australian and New Zealand College of Ophthalmologists) met op woensdag als vast onderdeel van het congres een sport middag (ik ga lekker zeilen op de Swan River met als afsluiting een riverside BBQ). 29 November ben ik dan weer een dag bezig om terug te vliegen naar Mackay.
Jullie zien, ik hoef me geen moment te vervelen en ik leer er zelfs nog heel veel nieuwe dingen bij.
Groeten
Ed
Het spreekuur begint hier om 09.00 zodat ik voor mijn werk tijd genoeg heb om de kinderen naar school te brengen (die beginnen al om 08.30). Van huis naar school is ongeveer 10 minuten rijden en van school naar mijn werk iets van 8 minuten. En het allermooiste is van werk naar huis: 5 minuten als ik het stoplicht tegen heb. Dus lekker thuis lunchen als mijn collega er niet is tussen de middag.
De spreekuren worden meer dan volledig ondersteund. Op dit moment hebben we drie TOA's voor ons tweeen en we zijn bezig om dat aantal uit te breiden zodat we ieder twee TOA's per spreekuur sessie hebben. De patienten zijn dan ook helemaal voorbereid en ook al het papierwerk rond een operatie is al ingevuld door de TOA. De dokter kijkt alles na en zet zijn handtekening.
De patienten hier zijn vriendelijk en dankbaar dat er een specialst is. In Mackay (60.000 mensen incl de suburbs rond Mackay) is bijvoorbeeld geen neuroloog en mensen zijn gewend om voor de meer ingewikkelde zaken af te reizen naar Brisbane (1000 km naar het zuiden). Ik ga morgen (5 september) voor het eerst naar een buitenpoli in Proserpine (123 km naar het noorden) om spreekuur te houden. Mijn collega Andre Horak gaat de week erna naar Bowen, en dat ligt 180 km ten noorden van Mackay.
Veel patienten hebben UV gerelateerde problemen, basaal cel carcinoma's van de oogleden en huid, pterygium en cataract. Verder neemt het aantal diabeten rap toe door het flinke aantal obese mensen in Australie (nummer drie op de wereldranglijst). Wat in deze praktijk ook veel meer voorkomt dan wat ik in Nederland gewend was zijn glaucoom patienten en dan vooral normal tension glaucoom. Al moet ik zeggen dat de diagnose hier veel eerder gesteld wordt en de patienten daarna elk jaar gezichtsveld onderzoek en onderzoek van de papil krijgen.
Voor elk onderzoek krijgt de patient een aparte rekening en die zijn niet mis.
Het verzekerings stelsel in Australie is gebaseerd op een soort volksverzekering voor iedereen met een permanente status in Australie (wij niet aangezien ons visum voor 4 jaar is). Dit heet Medicare en iedereen betaald daar aan mee, ik dus ook!!!!
De vergoedingen die Medicare uitkeert voor bepaalde zaken zijn landelijk bepaald, vergelijkbaar met het vroeger CTG in Nederland. Alles wat een dokter meer vraagt en daar is geen limiet aan, slechts het marktmechanisme telt, moet de patient zelf betalen ("GAP") of je moet je er prive voor verzekeren. Dit doet ongeveer 34% van de bevolking. Dit maakt het mogelijk dat naast de staats ziekenhuizen er veel prive klinieken zijn, en in sommige delen van Australie vooral prive klinieken.
24 Augustus had ik mijn eerste Botox patienten, deze keer om mijn registratie voor het gebruik van Botox in orde te maken, de volgende keer als geregistreerd Botox behandelaar.
Je moet hier in Australie een registratie voor alles hebben, het is niet zo dat als je eenmaal geregistreerd bent als specialist in een staat (elke staat heeft zijn eigen Medical Board) dat je dan alles mag doen.
Ook om een laser te gebruiken heb je een registratie nodig. Om te mogen opereren moet je weer van alles invullen, om patienten op te mogen laten nemen in een nabij gelegen ziekenhuis (wij hebben geen klinische afdeling op de kliniek, we sluiten gewoon om 5 uur) moet je weer van alles invullen, inclusief je CV en een lijst met referenten.
De lasers die we in de kliniek hebben zijn trouwens prima, een gecomibeerde YAG-SLT en een Argon laser.
Vrijdag 7 september heb ik mijn eerste OK ochtend met een sondage, twee strabenten en een cataract. Op 17 september heb ik mijn volgende OK (dit keer een middag) met nu al 6 cataracten. Ze staan hier 4 per uur gepland maar je hebt hier veel minder wisseltijd tussen de verschillende patienten en de meeste OK worden onder druppel anaesthesie gedaan.
1 Oktober volgt een middag met nu al twee pterygium patienten en een cataract met een multifocale lens gepland. Voor mijn aankomst hier had ik al geregeld dat er een Infinit phaco-emulsificatie machine van Alcon was en gelukkig is mijn collega uit Zuid Afrika er ook heel blij mee. Binnenkort krijgen meer klinieken van de keten waar wij bij horen deze machine.
Eind november heb ik mijn eerste congres in Australie, in Perth (http://www.congresswest.com.au/RANZCO2007/index.html)
23 November ben ik de hele dag bezig om van Mackay via Brisbane (1,5 uur) naar Perth (nog eens 6,5 uur) te vliegen. Van 24 t/m 28 november is het congres van de RANZCO (Royal Australian and New Zealand College of Ophthalmologists) met op woensdag als vast onderdeel van het congres een sport middag (ik ga lekker zeilen op de Swan River met als afsluiting een riverside BBQ). 29 November ben ik dan weer een dag bezig om terug te vliegen naar Mackay.
Jullie zien, ik hoef me geen moment te vervelen en ik leer er zelfs nog heel veel nieuwe dingen bij.
Groeten
Ed
maandag 3 september 2007
In ons huurhuis
Na de eerste twee weken zijn we in ons huurhuis getrokken. Ik schreef al over de enorme verkeersherrie en dat blijft opvallen en vooral erg storen. Door de grote overkapping van het dak is het binnen ook vrij donker en ook dat stoort. De wonderlijke kleuren hebben we het dan nog niet eens over. Kortom dit is nog niet onze plek.
We hebben een aantal koop huizen bekeken, maar over het algemeen doen de huizen erg Amerikaans aan. Groot dak, grote garage, wel een heerlijk grote wasruimte en vaak echt heel wonderlijke kleuren, waarbij alle varianten van turquoise nog het meest voorkomen. Ik vind het allemaal meer van hetzelfde; saaie en fantasieloze bouw, hoewel er zeker ook uitzonderingen zijn en dat zijn vooral de hele nieuwe huizen. Ook de ouden Queenslanders vind ik erg mooi: dit zijn houten huizen op palen die het kruipend ongedierte buiten houden en die de door de hoogte de verkoelende bries vangen.
We zoeken nu een huis dat als een soort tussenstap kan dienen voor een jaar of drie totdat we een spaarpot hebben opgebouwd om dat huis aan zee te kunnen kopen of laten bouwen.
Afgelopen donderdag (30 juli) is eindelijk de verhuizing bezorgd en we zitten dus weer in de zooi van verpakkingsmateriaal en half uitgepakte dozen. Gezien de plannen laten we toch weer de helft gewoon ingepakt in de garage staan. Vooral persoonlijke spulletjes zijn leuk om weer terug te zien. Het speelgoed en de boeken van de kids zijn een zeer welkome aanblik. Ze genieten dan ook intens van het spelen met de eigen vertrouwde spulletjes.
De eerste schoolweek van Julia en Lucas zit er alweer op!
Het schooluniform was vooral voor Julia wel even slikken. Maar het is hier nu eenmaal zo dat een uniform verplicht is. Het heeft ook voordelen, want je hebt geen discussie over wat voor kleren en je hebt daardoor ook gewoon veel minder kleding voor de kinderen nodig.
De school zelf vinden ze erg leuk. Lucas wilde na de eerste dag op school gaan wonen! Julia voelde zich erg welkom. De kinderen in haar klas vonden haar natuurlijk buitengewoon interessant, maar buiten dat zijn ze ook erg behulpzaam en doen echt hun best om het haar naar de zin te maken. Over anderhalve week is er een schoolkamp gepland van drie dagen en twee nachten en we hebben het aan Julia overgelaten om te beslissen of ze meewilde of niet. Na 1 dag wilde ze al meegaan, maar toen dat ook op donderdag nog zo was heb ik maar alvast een slaapzak gekocht. Ze doen het allebei echt heel erg goed. Doen moeite om aansluiting te vinden bij de andere kinderen, om Engels te leren en om over de gehele lijn in te passen op school. Vanuit de school wordt heel veel moeite gedaan om vooral Julia de nodige ondersteuning te geven zodat ze zo snel mogelijk Engels leert. We hebben echt een heel goed gevoel over hoe het op dat front allemaal reilt en zeilt.
Nu dus alles min of meer loopt komt het zoeken van een leuke plek om te wonen steeds meer op de voorgrond te staan, Ik ga vandaag waarschijnlijk weer een huis bekijken en we hopen dat daar snel iets leuks uit komt.
We hebben een aantal koop huizen bekeken, maar over het algemeen doen de huizen erg Amerikaans aan. Groot dak, grote garage, wel een heerlijk grote wasruimte en vaak echt heel wonderlijke kleuren, waarbij alle varianten van turquoise nog het meest voorkomen. Ik vind het allemaal meer van hetzelfde; saaie en fantasieloze bouw, hoewel er zeker ook uitzonderingen zijn en dat zijn vooral de hele nieuwe huizen. Ook de ouden Queenslanders vind ik erg mooi: dit zijn houten huizen op palen die het kruipend ongedierte buiten houden en die de door de hoogte de verkoelende bries vangen.
We zoeken nu een huis dat als een soort tussenstap kan dienen voor een jaar of drie totdat we een spaarpot hebben opgebouwd om dat huis aan zee te kunnen kopen of laten bouwen.
Afgelopen donderdag (30 juli) is eindelijk de verhuizing bezorgd en we zitten dus weer in de zooi van verpakkingsmateriaal en half uitgepakte dozen. Gezien de plannen laten we toch weer de helft gewoon ingepakt in de garage staan. Vooral persoonlijke spulletjes zijn leuk om weer terug te zien. Het speelgoed en de boeken van de kids zijn een zeer welkome aanblik. Ze genieten dan ook intens van het spelen met de eigen vertrouwde spulletjes.
De eerste schoolweek van Julia en Lucas zit er alweer op!
Het schooluniform was vooral voor Julia wel even slikken. Maar het is hier nu eenmaal zo dat een uniform verplicht is. Het heeft ook voordelen, want je hebt geen discussie over wat voor kleren en je hebt daardoor ook gewoon veel minder kleding voor de kinderen nodig.
De school zelf vinden ze erg leuk. Lucas wilde na de eerste dag op school gaan wonen! Julia voelde zich erg welkom. De kinderen in haar klas vonden haar natuurlijk buitengewoon interessant, maar buiten dat zijn ze ook erg behulpzaam en doen echt hun best om het haar naar de zin te maken. Over anderhalve week is er een schoolkamp gepland van drie dagen en twee nachten en we hebben het aan Julia overgelaten om te beslissen of ze meewilde of niet. Na 1 dag wilde ze al meegaan, maar toen dat ook op donderdag nog zo was heb ik maar alvast een slaapzak gekocht. Ze doen het allebei echt heel erg goed. Doen moeite om aansluiting te vinden bij de andere kinderen, om Engels te leren en om over de gehele lijn in te passen op school. Vanuit de school wordt heel veel moeite gedaan om vooral Julia de nodige ondersteuning te geven zodat ze zo snel mogelijk Engels leert. We hebben echt een heel goed gevoel over hoe het op dat front allemaal reilt en zeilt.
Nu dus alles min of meer loopt komt het zoeken van een leuke plek om te wonen steeds meer op de voorgrond te staan, Ik ga vandaag waarschijnlijk weer een huis bekijken en we hopen dat daar snel iets leuks uit komt.
We zijn er!
We hebben sinds twee dagen weer een eigen verbinding met internet! Hoogste tijd om onze weblog weer bij te werken, want na vier weken in Mackay is er alweer veel te vertellen.
Na een goed verlopen, maar uitputtend lange reis kwamen we op 3 augustus aan op het vliefveld van Mackay. Daar stond Nicolette (vrouw van Ed zijn collega) met twee zoontjes Stefan(5) en Etienne (3) al op ons te wachten. Leuk om zo welkom te worden geheten. Ook de shuttle bus van Dolphin Heads Resort stond al klaar met een busje. Gelukkig maar, want met zo'n 150 kg bagage is een auto echt niet genoeg. Toen via de Cheesecake Shop waar de chauffeur twee dozen met kleine cheesecakes moest ophalen doorgereden naar het resort.
Onderweg deden we onze eerste indrukken op.
Het weer is hier in de winter (de zomer in Nederland) werkelijk heerlijk! De temperatuur overdag is rond de 24 graden C en de avonden koel (vestje is genoeg). Ook vrij weinig insecten en dus kun je ook 's avonds heerlijk buiten zijn. En al is het af en toe bewolkt dan nog voelt het heerlijk aan.
Het landschap is hier aan de kust vrij vlak. Het glooit licht met af en toe een heuveltje en in de verte zie je bergen. Overal is suikerrriet te zien; Mackay is dan ook de suikerhoofdstad van Australie. Veel tropische planten die ik uit mijn jeugd in Zuid Amerika herken en ook veel schitterende inheemse planten. Veel palmen die in de vrijwel constant aanwezige bries staan te ruisen. We zijn echt in de tropen aangekomen.
Vanuit ons appartement hadden we een werkelijk schitterend uitzicht over zee en een grote tuin voor de deur zodat de kinderen lekker konden spelen. Verder was het appartement zelf niet echt geweldig. Het was verouderd en nogal een rooklucht.
De kinderen vonden het echter geweldig en het is verrassend hoe snel ze over de inspanning van de reis heen kwamen. Ze hebben het echt geweldig gedaan!
In de twee weken die volgden heeft Henk, onze fantastische oppas en kindervriend, de kids een heerlijke tijd bezorgd. 's Ochtends vroeg op expeditie naar het strand; spelen met zand en zee, schelpen zoeken en zelfs een riviertje moetn oversteken omdat ze vergeten waren dat het water wel een stuk hoger komt te staan als het vloed wordt; heerlijk...
Ed en ik hebben ons suf gereden om allerlei formaliteiten te regelen en ontzettend veel inkopen te doen. HEt verhuisbedrijf dacht dat we onze spullen met 6 tot 7 weken wel zouden hebben, ja ... na 7 weken kwam de container aan in Brisbane. Daarmee was hij echter nog lang niet in Mackay want dan duurt het nog 2 tot 3 weken voordat de qarantiaine en de douane de boel vrijgeven. Daarover later meer.
Het huis dat we hebben gehuurd konden we al snel bekijken. Het is ruim, het zwembad is echt heel leuk maar het verkeersgeluid en de vliegtuigen die echt laag overvliegen zijn ronduit vreselijk. Toch zijn we hier ingetrokken en hebben alles gekocht dat we nodig hebben voor de eerste drie weken. We begonnen met een hele grote houten tuintafel met 10 stoelen. Prachtig! En daaraan zitten we nog steeds. Ook zaken als wasmachine, droger, grasmaaier, bedden voor de kinderen, servies, bestek keukenspullen etc...etc... Ten slotte waren er de auto's ... We hebben een wagenpark dat is aangepast aan de Australische leeftijl, maar waarin we ons in Nederland niet zouden durven vertonen; goed hier komt ie dan: een Toyota Prado (V6 motor en 4,3 l motor) en voor mij een Hyundai Tucson (ook al een V6 motor met een inhoud van 2,7l) en een 'bull bar'voorop. Rijdt heel stoer en je valt er beslist niet in op!
We hebben nu ook een Australisch rijbewijs naast het Nederlandse en rijden aan de linker kant van de weg. Dat was even wennen, maar inmiddels gaat dat heel goed. Het verkeer is hier veel relaxter dan in Nederland en dat is werkelijk heel plezierig. Alleen die eenzame fietsers langs doorgaande wegen vind ik echt onverantwoord. Je moet ergens een doodswens hebben om je daaraan te wagen. We vragen ons dan ook af of we onze Nederlandse fietsen wel hadden moeten meenemen. Nou ja, wie weet vinden we een leuke buurt waar we ons wel aan het fietsen wagen.
Naast alle regeldingen ook meteen hele leuke belevenissen:
In Dolphin Heads kregen we bijna elke avond bezoek van een opossum of 'possum' zoals ze hier zeggen. Heel tam en de kinderen konden hem echt op 50cm afstand bekijken!
De dag na onze aankomst meteen de eerste BBQ bij Andre en Nicolette (collega van Ed en zijn vrouw en kids). Wat een schitterende plek hebben ze gevonden. We konden dus naast de hartverwarmende gastvrijheid ook genieten van een prachtig uitzicht over zee, want hun tuin grenst aan het strand. Wat hebben de kinderen gespeeld en genoten.
Later hebben we gemerkt dat dat het meest exclusieve stukje van Mackay is dus zijn we ook meteen verpest geraakt, want nu willen we ook zo'n plek en die zijn echt met een lampje te zoeken.
In de tuin van ons huurhuis hebben prachtige groene boomkikkertjes (niet giftg overigens) zoals Julia ontdekte toen er plotseling iets groens door het water schoot! Ze schrok zich helemaal wezenloos en heeft een aantal dagen niet gezwommen.
We hebben al twee keer een 'bush turkey' gezien. Een soort kalkoen die hier in het wild voorkomt.
En de hele dag zie en hoor je de meest prachtige vogels. Parkieten en papegaaien vallen op door hun schelle geluid en de meest schitterende kleuren. Zilverreigers, een soort Ibis met een zware kop en een wit lijf en de lijst gaat maar door en door.
Een keer midden op de weg een enorme python. Ik dacht dat hij wel dood zou zijn, maar op de terugweg was hij toch verdwenen... Waarschijnlijk een carpet python; niet giftig maar wat mij betreft vooral ook niet leuk!
We blijven leren en ontdekken.
Na een goed verlopen, maar uitputtend lange reis kwamen we op 3 augustus aan op het vliefveld van Mackay. Daar stond Nicolette (vrouw van Ed zijn collega) met twee zoontjes Stefan(5) en Etienne (3) al op ons te wachten. Leuk om zo welkom te worden geheten. Ook de shuttle bus van Dolphin Heads Resort stond al klaar met een busje. Gelukkig maar, want met zo'n 150 kg bagage is een auto echt niet genoeg. Toen via de Cheesecake Shop waar de chauffeur twee dozen met kleine cheesecakes moest ophalen doorgereden naar het resort.
Onderweg deden we onze eerste indrukken op.
Het weer is hier in de winter (de zomer in Nederland) werkelijk heerlijk! De temperatuur overdag is rond de 24 graden C en de avonden koel (vestje is genoeg). Ook vrij weinig insecten en dus kun je ook 's avonds heerlijk buiten zijn. En al is het af en toe bewolkt dan nog voelt het heerlijk aan.
Het landschap is hier aan de kust vrij vlak. Het glooit licht met af en toe een heuveltje en in de verte zie je bergen. Overal is suikerrriet te zien; Mackay is dan ook de suikerhoofdstad van Australie. Veel tropische planten die ik uit mijn jeugd in Zuid Amerika herken en ook veel schitterende inheemse planten. Veel palmen die in de vrijwel constant aanwezige bries staan te ruisen. We zijn echt in de tropen aangekomen.
Vanuit ons appartement hadden we een werkelijk schitterend uitzicht over zee en een grote tuin voor de deur zodat de kinderen lekker konden spelen. Verder was het appartement zelf niet echt geweldig. Het was verouderd en nogal een rooklucht.
De kinderen vonden het echter geweldig en het is verrassend hoe snel ze over de inspanning van de reis heen kwamen. Ze hebben het echt geweldig gedaan!
In de twee weken die volgden heeft Henk, onze fantastische oppas en kindervriend, de kids een heerlijke tijd bezorgd. 's Ochtends vroeg op expeditie naar het strand; spelen met zand en zee, schelpen zoeken en zelfs een riviertje moetn oversteken omdat ze vergeten waren dat het water wel een stuk hoger komt te staan als het vloed wordt; heerlijk...
Ed en ik hebben ons suf gereden om allerlei formaliteiten te regelen en ontzettend veel inkopen te doen. HEt verhuisbedrijf dacht dat we onze spullen met 6 tot 7 weken wel zouden hebben, ja ... na 7 weken kwam de container aan in Brisbane. Daarmee was hij echter nog lang niet in Mackay want dan duurt het nog 2 tot 3 weken voordat de qarantiaine en de douane de boel vrijgeven. Daarover later meer.
Het huis dat we hebben gehuurd konden we al snel bekijken. Het is ruim, het zwembad is echt heel leuk maar het verkeersgeluid en de vliegtuigen die echt laag overvliegen zijn ronduit vreselijk. Toch zijn we hier ingetrokken en hebben alles gekocht dat we nodig hebben voor de eerste drie weken. We begonnen met een hele grote houten tuintafel met 10 stoelen. Prachtig! En daaraan zitten we nog steeds. Ook zaken als wasmachine, droger, grasmaaier, bedden voor de kinderen, servies, bestek keukenspullen etc...etc... Ten slotte waren er de auto's ... We hebben een wagenpark dat is aangepast aan de Australische leeftijl, maar waarin we ons in Nederland niet zouden durven vertonen; goed hier komt ie dan: een Toyota Prado (V6 motor en 4,3 l motor) en voor mij een Hyundai Tucson (ook al een V6 motor met een inhoud van 2,7l) en een 'bull bar'voorop. Rijdt heel stoer en je valt er beslist niet in op!
We hebben nu ook een Australisch rijbewijs naast het Nederlandse en rijden aan de linker kant van de weg. Dat was even wennen, maar inmiddels gaat dat heel goed. Het verkeer is hier veel relaxter dan in Nederland en dat is werkelijk heel plezierig. Alleen die eenzame fietsers langs doorgaande wegen vind ik echt onverantwoord. Je moet ergens een doodswens hebben om je daaraan te wagen. We vragen ons dan ook af of we onze Nederlandse fietsen wel hadden moeten meenemen. Nou ja, wie weet vinden we een leuke buurt waar we ons wel aan het fietsen wagen.
Naast alle regeldingen ook meteen hele leuke belevenissen:
In Dolphin Heads kregen we bijna elke avond bezoek van een opossum of 'possum' zoals ze hier zeggen. Heel tam en de kinderen konden hem echt op 50cm afstand bekijken!
De dag na onze aankomst meteen de eerste BBQ bij Andre en Nicolette (collega van Ed en zijn vrouw en kids). Wat een schitterende plek hebben ze gevonden. We konden dus naast de hartverwarmende gastvrijheid ook genieten van een prachtig uitzicht over zee, want hun tuin grenst aan het strand. Wat hebben de kinderen gespeeld en genoten.
Later hebben we gemerkt dat dat het meest exclusieve stukje van Mackay is dus zijn we ook meteen verpest geraakt, want nu willen we ook zo'n plek en die zijn echt met een lampje te zoeken.
In de tuin van ons huurhuis hebben prachtige groene boomkikkertjes (niet giftg overigens) zoals Julia ontdekte toen er plotseling iets groens door het water schoot! Ze schrok zich helemaal wezenloos en heeft een aantal dagen niet gezwommen.
We hebben al twee keer een 'bush turkey' gezien. Een soort kalkoen die hier in het wild voorkomt.
En de hele dag zie en hoor je de meest prachtige vogels. Parkieten en papegaaien vallen op door hun schelle geluid en de meest schitterende kleuren. Zilverreigers, een soort Ibis met een zware kop en een wit lijf en de lijst gaat maar door en door.
Een keer midden op de weg een enorme python. Ik dacht dat hij wel dood zou zijn, maar op de terugweg was hij toch verdwenen... Waarschijnlijk een carpet python; niet giftig maar wat mij betreft vooral ook niet leuk!
We blijven leren en ontdekken.
woensdag 8 augustus 2007
Eerste week in Mackay
Lieve allemaal,
Eindelijk weer eens even een computer gevonden waarop we de blog kunnen bijwerken!
Onze reis is goed verlopen; de kinderen hebben zich geweldig gehouden ... een Nintendo DS doet wonderen voor een jongetje als Lucas. Het is de enige manier om hem stil te laten zitten en het werkt. Zelfs Sophie deed het voor haar doen echt super. Het blijft natuurlijk een feit dat het echt een roteind vliegen is. Bij aankomst in Mackay stond Nicolette (de vrouw van Ed zijn collega) met twee zoontjes op ons te wachten. Dat geeft een goed gevoel ... je voelt je welkom. Toen op naar het Dolphin Heads Resort. We werden opgehaald door het busje van het hotel en dat was maar goed ook, want met een hele ruime 150 kg bagage heb je nogal wat ruimte nodig. En toen begon dus ons eerste ritje in Australie; aan de linker kant van de weg natuurlijk. Eerste indruk was die van het heerlijke weer: 20 graden stralende zon en een fris windje. Een heerlijke winter, die wel de belofte in zich heeft van een broeierige bloedhete zomer (maar daar denken we nu nog niet aan). Aangekomen in Dolphin Heads hadden we het idee door de Verenigde Staten te hebben gereden. Het straatbeeld is dat van de VS; laagbouw brede straten, grote auto's en grote winkelcentra. Heel onwerkelijk allemaal. Aangekomen in het resort overviel me weer de gedachte "oh ja, daarvoor zijn we gekomen". We hebben een appartement met vrij uitzicht over een grasveld en tussen de palmen door over de schitterende blauwe zee. We zien elke avond de zon ondergaan en dat is hier bijzonder omdat de kust naar het oosten gericht is. We zitten dan ook op een soort landtong, waardoor dat allemaal mogelijk is. Adembenemend!
Sindsdien is het elke dag stralend weer geweest en met een paar koude nachten van 5 graden soms fris. We hebben het idee dat we hier meer een gevoel van seizoenen zullen hebben dan we hadden gedacht.
De eerste ochtend werden we gewekt door de geluiden van allerlei exotisch klinkende vogels. Papegaaitjes (Rainbow Lorikeets) met de meest fantastische kleuren herkennen we wel, maar voor de rest geen idee hoe ze allemaal heten. Ook de planten en bomen om ons heen zijn van een echte tropische weelde.
We hebben inmiddels ook het huis gezien dat we hebben gehuurd. Schitterend in al zijn kitscherigheid. Kleuren afzichtelijk, ruimte heerlijk en niet te vergeten een zwart bubbelbad met goudkleurige waterpunten en kranen en tenslotte het zwenbad: niet groot, maar voor de kinderen paradijs!
Deze week zitten we nog in het resort en we proberen het huis enigzins in te richten zodat we het eind volgende week kunnen gaan bewonen. We hadden namelijk gehoopt dat de container volgende week aan zou komen, maar helaas hij wordt dit weekend pas in Brisbane verwacht en dan duurt het nog eens 2 tot 3 weken voordat hij wordt vrijgegeven in Brisbane en dan moet hij nog naar Mackay komen. We gaan dus maar weer kamperen.
Naar allerlei andere administratieve zaken zijn we deze week ook naar de school van de kinderen geweest. We hebben er allebei een goed gevoel over en ook Lucas ziet het helemaal zitten. Hij komt hopelijk in de klas van Stefan, zijn Zuid Afrikaanse vriendje en dat maakt alles een stuk eenvoudiger. Voor Julia ligt dat anders. Alles is veel spannender. Een nieuwe ervaring is ook het schooluniform dat we inmiddels hebben gekocht. Lucas vond het "Super vet!" en heeft het de rest van de dag aan gehouden, Julia vond het echt vreselijk. (Het ziet er ook niet uit; lijkt uit een ander tijdperk te zijn overgewaaid, maar dat zeggen we natuurlijk niet.) Feit blijft dat het hier nu eenmaal zo is en je pas echt opvalt al;s je geen uniform draagt. Fact of life. Ze zal er gewoon aan moeten wennen.
We genieten voorlopig van heerlijk weer en hebben het druk met het opstarten van ons leven hier. Henk is als 'super-oppas' een enorme hulp.
Hoet het ons verder vergaat laten we snel weer weten; de eerste indrukken zijn in ieder geval positief.
Veel liefs allemaal,
Sandra
Eindelijk weer eens even een computer gevonden waarop we de blog kunnen bijwerken!
Onze reis is goed verlopen; de kinderen hebben zich geweldig gehouden ... een Nintendo DS doet wonderen voor een jongetje als Lucas. Het is de enige manier om hem stil te laten zitten en het werkt. Zelfs Sophie deed het voor haar doen echt super. Het blijft natuurlijk een feit dat het echt een roteind vliegen is. Bij aankomst in Mackay stond Nicolette (de vrouw van Ed zijn collega) met twee zoontjes op ons te wachten. Dat geeft een goed gevoel ... je voelt je welkom. Toen op naar het Dolphin Heads Resort. We werden opgehaald door het busje van het hotel en dat was maar goed ook, want met een hele ruime 150 kg bagage heb je nogal wat ruimte nodig. En toen begon dus ons eerste ritje in Australie; aan de linker kant van de weg natuurlijk. Eerste indruk was die van het heerlijke weer: 20 graden stralende zon en een fris windje. Een heerlijke winter, die wel de belofte in zich heeft van een broeierige bloedhete zomer (maar daar denken we nu nog niet aan). Aangekomen in Dolphin Heads hadden we het idee door de Verenigde Staten te hebben gereden. Het straatbeeld is dat van de VS; laagbouw brede straten, grote auto's en grote winkelcentra. Heel onwerkelijk allemaal. Aangekomen in het resort overviel me weer de gedachte "oh ja, daarvoor zijn we gekomen". We hebben een appartement met vrij uitzicht over een grasveld en tussen de palmen door over de schitterende blauwe zee. We zien elke avond de zon ondergaan en dat is hier bijzonder omdat de kust naar het oosten gericht is. We zitten dan ook op een soort landtong, waardoor dat allemaal mogelijk is. Adembenemend!
Sindsdien is het elke dag stralend weer geweest en met een paar koude nachten van 5 graden soms fris. We hebben het idee dat we hier meer een gevoel van seizoenen zullen hebben dan we hadden gedacht.
De eerste ochtend werden we gewekt door de geluiden van allerlei exotisch klinkende vogels. Papegaaitjes (Rainbow Lorikeets) met de meest fantastische kleuren herkennen we wel, maar voor de rest geen idee hoe ze allemaal heten. Ook de planten en bomen om ons heen zijn van een echte tropische weelde.
We hebben inmiddels ook het huis gezien dat we hebben gehuurd. Schitterend in al zijn kitscherigheid. Kleuren afzichtelijk, ruimte heerlijk en niet te vergeten een zwart bubbelbad met goudkleurige waterpunten en kranen en tenslotte het zwenbad: niet groot, maar voor de kinderen paradijs!
Deze week zitten we nog in het resort en we proberen het huis enigzins in te richten zodat we het eind volgende week kunnen gaan bewonen. We hadden namelijk gehoopt dat de container volgende week aan zou komen, maar helaas hij wordt dit weekend pas in Brisbane verwacht en dan duurt het nog eens 2 tot 3 weken voordat hij wordt vrijgegeven in Brisbane en dan moet hij nog naar Mackay komen. We gaan dus maar weer kamperen.
Naar allerlei andere administratieve zaken zijn we deze week ook naar de school van de kinderen geweest. We hebben er allebei een goed gevoel over en ook Lucas ziet het helemaal zitten. Hij komt hopelijk in de klas van Stefan, zijn Zuid Afrikaanse vriendje en dat maakt alles een stuk eenvoudiger. Voor Julia ligt dat anders. Alles is veel spannender. Een nieuwe ervaring is ook het schooluniform dat we inmiddels hebben gekocht. Lucas vond het "Super vet!" en heeft het de rest van de dag aan gehouden, Julia vond het echt vreselijk. (Het ziet er ook niet uit; lijkt uit een ander tijdperk te zijn overgewaaid, maar dat zeggen we natuurlijk niet.) Feit blijft dat het hier nu eenmaal zo is en je pas echt opvalt al;s je geen uniform draagt. Fact of life. Ze zal er gewoon aan moeten wennen.
We genieten voorlopig van heerlijk weer en hebben het druk met het opstarten van ons leven hier. Henk is als 'super-oppas' een enorme hulp.
Hoet het ons verder vergaat laten we snel weer weten; de eerste indrukken zijn in ieder geval positief.
Veel liefs allemaal,
Sandra
dinsdag 3 juli 2007
Container is onderweg
De verhuizing zelf heeft maar twee dagen geduurd (18 en 19 juni 2007), maar het was tot het laatst toe spannend of alles echt in die 20ft container zou passen. We hadden al een selectie gemaakt van spullen die we dan nog eens extra achter zouden laten als het echt niet paste. Gelukkig hebben de mannen van het verhuisbedrijf er echt een sport van gemaakt om alles mee te krijgen en zowaar, het is gelukt. Bedankt mannen!
We wonen nu in een leeg en hol klinkend huis. Nou ja, wonen... Het is meer een soort kamperen, maar dan 6 weken lang. Inmiddels hebben we er twee weken van op zitten en het gaat eigenlijk echt heel goed. Zo lang we maar een constante stroom nieuwe knutselspulletjes en andere aktiviteiten aanvoeren zijn de kinderen lekker bezig. Ook de vriendenkring helpt om door uitleen van speelgoed en DVD's iedereen lekker bezig te houden.
Ondertussen zijn we bezig om nog meer spullen alvast onder te brengen bij diverse belangstellenden. De laatste mogelijkheid om voordat we vertrekken het grof vuil te laten afhalen is aanstaande vrijdag al. Word ik toch nog overvallen door de snelheid waarmee dingen soms moeten worden afgehandeld. Ook moet het afscheidsfeestje van Julia nog verder worden ingevuld en moeten we eraan denken dat er nog bij diverse gelegenheden moet worden getrakteerd (scouting en school) en natuurlijk is Julia ook nog jarig! Leuk natuurlijk, maar ook wel weer een extra onderdeel op een agenda die inmiddels ook alweer overloopt met afspraken.
Onze hond Dani gaat ook mee en dat lever een heleboel extra logistiek op ... die we nog niet genoeg hadden. Vandaag een uur en een kwartier bij de dierenarts gezeten voor bloedafname en het invullen van de juiste aanvraagformulieren voor bloedonderzoeken, nadat eerst was uitgezocht welk instituut in Nederland gecertificeerd is om dit soort onderzoeken voor export van huisdieren te mogen doen; en dan liefst ook nog erkend wordt door de Australische regering natuurlijk. Goed het is gelukt om daar achter te komen dankzij een assistente die zich daar echt op gestort heeft (eerder was het namelijk al een keer ergens goed fout gegaan door de notering van een verkeerd chipnummer); we hopen dat alles nu in een keer goed gaat, want er is ook daaraan vanuit de Australische Quarantaine Inspectie een strak tijdschema aan gekoppeld. Als je daaraan niet voldoet gaat het feest gewoon niet door. Duur grapje trouwens...
De held van het verhaal van vandaag was Dani, die drie keer geprikt moest worden voor een enkel buisje bloed. Gaf geen kik bleef braaf zitten: wat een kanjer! Tuurlijk mag hij mee!
We wonen nu in een leeg en hol klinkend huis. Nou ja, wonen... Het is meer een soort kamperen, maar dan 6 weken lang. Inmiddels hebben we er twee weken van op zitten en het gaat eigenlijk echt heel goed. Zo lang we maar een constante stroom nieuwe knutselspulletjes en andere aktiviteiten aanvoeren zijn de kinderen lekker bezig. Ook de vriendenkring helpt om door uitleen van speelgoed en DVD's iedereen lekker bezig te houden.
Ondertussen zijn we bezig om nog meer spullen alvast onder te brengen bij diverse belangstellenden. De laatste mogelijkheid om voordat we vertrekken het grof vuil te laten afhalen is aanstaande vrijdag al. Word ik toch nog overvallen door de snelheid waarmee dingen soms moeten worden afgehandeld. Ook moet het afscheidsfeestje van Julia nog verder worden ingevuld en moeten we eraan denken dat er nog bij diverse gelegenheden moet worden getrakteerd (scouting en school) en natuurlijk is Julia ook nog jarig! Leuk natuurlijk, maar ook wel weer een extra onderdeel op een agenda die inmiddels ook alweer overloopt met afspraken.
Onze hond Dani gaat ook mee en dat lever een heleboel extra logistiek op ... die we nog niet genoeg hadden. Vandaag een uur en een kwartier bij de dierenarts gezeten voor bloedafname en het invullen van de juiste aanvraagformulieren voor bloedonderzoeken, nadat eerst was uitgezocht welk instituut in Nederland gecertificeerd is om dit soort onderzoeken voor export van huisdieren te mogen doen; en dan liefst ook nog erkend wordt door de Australische regering natuurlijk. Goed het is gelukt om daar achter te komen dankzij een assistente die zich daar echt op gestort heeft (eerder was het namelijk al een keer ergens goed fout gegaan door de notering van een verkeerd chipnummer); we hopen dat alles nu in een keer goed gaat, want er is ook daaraan vanuit de Australische Quarantaine Inspectie een strak tijdschema aan gekoppeld. Als je daaraan niet voldoet gaat het feest gewoon niet door. Duur grapje trouwens...
De held van het verhaal van vandaag was Dani, die drie keer geprikt moest worden voor een enkel buisje bloed. Gaf geen kik bleef braaf zitten: wat een kanjer! Tuurlijk mag hij mee!
zondag 17 juni 2007
Visa zijn binnen
Het heeft even geduurd maar de visa zijn binnen.
Eerst voor Sandra, Julia en Lucas en mij, een dag later voor Sophie (die mag dan ook een dag langer in Australie blijven).
We zijn al een hele tijd bezig met het uitzoeken van onze spullen, maar nu de verhuizing nadert komt dat allemaal in een stroomversnelling. De hele week is Sandra al bezig met het uitzoeken en vooral weggooien van spullen. We willen echt niet meer dan 1 zeecontainer van 20 ft. meenemen. Klinkt veel, maar als daar ook de fietsen bij moeten is het opeens al een stuk minder. Tegelijkertijd is dat grote opruimen een heel bevrijdend proces. Alle troep van jaren van je af schudden, administratie uitdunnen tot wat je echt nodig hebt. Ook voor de kinderen een proces van het uitdunnen van speelgoed en andere frutsels. Julia mocht een hele doos vullen met spullen die haar dierbaar zijn en het werd maar een halve. "De rest kan je wel weg doen mamma." Heel moedig hoe kinderen veranderingen ondergaan; hoewel het misschien ook wel een beetje ligt aan het feit dat we ze betrekken bij alle gebeurtenissen en aangeven dat we alles echt samen gaan doen. Een avontuur met ons allen samen.
Ook doen we heel veel dingen voor het laatst: het afscheid nemen is begonnen. Dat gaat soms met een lach en een laatste uitzwaaien en soms is het in tranen; en ook die mogen er zijn.
Maandag komen de verhuizers inpakken en dinsdag staat dan de zeecontainer waar alles in moet voor de deur. Van hieruit gaat de container dan rechtstreeks naar Rotterdam en hopelijk vertrekt het hele spul dan snel richting Brisbane.
Vanaf woensdag kunnen we dan weer aan andere dingen denken en gaan we weer verder met het voorbereiden van ons eigen echte vertrek op 1 augustus en niet te vergeten het plannen van het vervoer van Dani (de hond) en ook de afronding van het schooljaar van Julia en Lucas moet met de nodige aandacht gebeuren.
Tot snel.
Ed en Sandra
Eerst voor Sandra, Julia en Lucas en mij, een dag later voor Sophie (die mag dan ook een dag langer in Australie blijven).
We zijn al een hele tijd bezig met het uitzoeken van onze spullen, maar nu de verhuizing nadert komt dat allemaal in een stroomversnelling. De hele week is Sandra al bezig met het uitzoeken en vooral weggooien van spullen. We willen echt niet meer dan 1 zeecontainer van 20 ft. meenemen. Klinkt veel, maar als daar ook de fietsen bij moeten is het opeens al een stuk minder. Tegelijkertijd is dat grote opruimen een heel bevrijdend proces. Alle troep van jaren van je af schudden, administratie uitdunnen tot wat je echt nodig hebt. Ook voor de kinderen een proces van het uitdunnen van speelgoed en andere frutsels. Julia mocht een hele doos vullen met spullen die haar dierbaar zijn en het werd maar een halve. "De rest kan je wel weg doen mamma." Heel moedig hoe kinderen veranderingen ondergaan; hoewel het misschien ook wel een beetje ligt aan het feit dat we ze betrekken bij alle gebeurtenissen en aangeven dat we alles echt samen gaan doen. Een avontuur met ons allen samen.
Ook doen we heel veel dingen voor het laatst: het afscheid nemen is begonnen. Dat gaat soms met een lach en een laatste uitzwaaien en soms is het in tranen; en ook die mogen er zijn.
Maandag komen de verhuizers inpakken en dinsdag staat dan de zeecontainer waar alles in moet voor de deur. Van hieruit gaat de container dan rechtstreeks naar Rotterdam en hopelijk vertrekt het hele spul dan snel richting Brisbane.
Vanaf woensdag kunnen we dan weer aan andere dingen denken en gaan we weer verder met het voorbereiden van ons eigen echte vertrek op 1 augustus en niet te vergeten het plannen van het vervoer van Dani (de hond) en ook de afronding van het schooljaar van Julia en Lucas moet met de nodige aandacht gebeuren.
Tot snel.
Ed en Sandra
vrijdag 8 juni 2007
Voorbereidingen
Het is nu al weer enige tijd geleden dat wij met het idee kwamen om naar Australie te verhuizen. Veel papier is de oceaan over gegaan en een aantal zaken zijn nooit aangekomen. Toch is het dan nu zover dat we daadwerkelijk gaan.
19 Juni gaat het huisraad en de boeken met een container naar Brisbane, de hond gaat eind juli naar Melbourne voor de quarantaine en wij gaan 1 augustus naar Mackay, Queensland.
Tot hoors
Ed en Sandra Boets
19 Juni gaat het huisraad en de boeken met een container naar Brisbane, de hond gaat eind juli naar Melbourne voor de quarantaine en wij gaan 1 augustus naar Mackay, Queensland.
Tot hoors
Ed en Sandra Boets
Abonneren op:
Reacties (Atom)
