Container is onderweg

De verhuizing zelf heeft maar twee dagen geduurd (18 en 19 juni 2007), maar het was tot het laatst toe spannend of alles echt in die 20ft container zou passen. We hadden al een selectie gemaakt van spullen die we dan nog eens extra achter zouden laten als het echt niet paste. Gelukkig hebben de mannen van het verhuisbedrijf er echt een sport van gemaakt om alles mee te krijgen en zowaar, het is gelukt. Bedankt mannen!

We wonen nu in een leeg en hol klinkend huis. Nou ja, wonen... Het is meer een soort kamperen, maar dan 6 weken lang. Inmiddels hebben we er twee weken van op zitten en het gaat eigenlijk echt heel goed. Zo lang we maar een constante stroom nieuwe knutselspulletjes en andere aktiviteiten aanvoeren zijn de kinderen lekker bezig. Ook de vriendenkring helpt om door uitleen van speelgoed en DVD's iedereen lekker bezig te houden.

Ondertussen zijn we bezig om nog meer spullen alvast onder te brengen bij diverse belangstellenden. De laatste mogelijkheid om voordat we vertrekken het grof vuil te laten afhalen is aanstaande vrijdag al. Word ik toch nog overvallen door de snelheid waarmee dingen soms moeten worden afgehandeld. Ook moet het afscheidsfeestje van Julia nog verder worden ingevuld en moeten we eraan denken dat er nog bij diverse gelegenheden moet worden getrakteerd (scouting en school) en natuurlijk is Julia ook nog jarig! Leuk natuurlijk, maar ook wel weer een extra onderdeel op een agenda die inmiddels ook alweer overloopt met afspraken.

Onze hond Dani gaat ook mee en dat lever een heleboel extra logistiek op ... die we nog niet genoeg hadden. Vandaag een uur en een kwartier bij de dierenarts gezeten voor bloedafname en het invullen van de juiste aanvraagformulieren voor bloedonderzoeken, nadat eerst was uitgezocht welk instituut in Nederland gecertificeerd is om dit soort onderzoeken voor export van huisdieren te mogen doen; en dan liefst ook nog erkend wordt door de Australische regering natuurlijk. Goed het is gelukt om daar achter te komen dankzij een assistente die zich daar echt op gestort heeft (eerder was het namelijk al een keer ergens goed fout gegaan door de notering van een verkeerd chipnummer); we hopen dat alles nu in een keer goed gaat, want er is ook daaraan vanuit de Australische Quarantaine Inspectie een strak tijdschema aan gekoppeld. Als je daaraan niet voldoet gaat het feest gewoon niet door. Duur grapje trouwens...

De held van het verhaal van vandaag was Dani, die drie keer geprikt moest worden voor een enkel buisje bloed. Gaf geen kik bleef braaf zitten: wat een kanjer! Tuurlijk mag hij mee!