We zijn ons allemaal rot geschrokken, er zit een slang in de tuin!
Mama ik (Julia) & papa zaten te lunchen en ineens hield Dani zich heel erg stil, we dachten dat hij weer een hagedis had gezien (dus we maakten ons geen zorgen) en toen zagen we opeens een hele rare kop in een plant zitten.
Toen keken we eens goed en toen zagen we de slang op een paar meter afstand langs het zwembad roetsen. mama die gilde, rende naar binnen en liep rood aan, papa en ik schrokken ons ook helemaal rot.
We zijn die dag niet meer in het zwembad geweest, niet meer naar buiten en we hadden de hordeuren de rest van de dag dicht.
Mama zegt ook dat ze niet meer op blote voeten de tuin in gaat nu ze weet wat er allemaal kan zitten.
Julia
zaterdag 29 september 2007
vrijdag 28 september 2007
Goedkoop bellen
Na enkele pittige rekeningen voor de telefoon hebben we nu een echt goedkope manier gevonden om naar vaste lijnen en mobiele nummers te bellen: "Skype Out". Het programma Skype kennen en gebruiken we al voor mensen die ook Skype hebben maar nu gebruiken we het programma ook om naar mensen te bellen die niet online zijn.
Het programma, als je het nog niet hebt, kun je gratis downloaden van internet (www.skype.com). In het programma heb je de mogelijkheid om een beltegoed aan te schaffen (standaard 10 Euro of 16 Australische dollars). Via Skype bel je dan gewoon een telefoonnummer en tussen Nederland en Australie kost dat maar 1,7 eurocent of 2,7 dollarcent per minuut (via onze vaste lijn was dat 54 dollarcent per minuut!). Enig probleem is dat er soms een kleine vertraging in de lijn zit en een enkele keer valt de verbinding weg. Ook vanuit Nederland naar Amerika kost maar 1,7 cent. Elkaar spreken is nog nooit zo goedkoop geweest.
Dit weekend zijn we van plan om zaterdag eerst naar het strand te gaan, en dit gaat ons nog niet vervelen. Ik ga dan met zijn collega zee kayaken, kijken of dat lukt zonder al te nat te worden. Zondag willen we een dag naar DayDream Island gaan, een vakantie resort op een van de Whitsunday eilanden net buiten de kust van Airlie Beach (hier 150 km vandaan). Het is dan net een kleine vakantie voor ons allemaal.
Groeten
Ed
Het programma, als je het nog niet hebt, kun je gratis downloaden van internet (www.skype.com). In het programma heb je de mogelijkheid om een beltegoed aan te schaffen (standaard 10 Euro of 16 Australische dollars). Via Skype bel je dan gewoon een telefoonnummer en tussen Nederland en Australie kost dat maar 1,7 eurocent of 2,7 dollarcent per minuut (via onze vaste lijn was dat 54 dollarcent per minuut!). Enig probleem is dat er soms een kleine vertraging in de lijn zit en een enkele keer valt de verbinding weg. Ook vanuit Nederland naar Amerika kost maar 1,7 cent. Elkaar spreken is nog nooit zo goedkoop geweest.
Dit weekend zijn we van plan om zaterdag eerst naar het strand te gaan, en dit gaat ons nog niet vervelen. Ik ga dan met zijn collega zee kayaken, kijken of dat lukt zonder al te nat te worden. Zondag willen we een dag naar DayDream Island gaan, een vakantie resort op een van de Whitsunday eilanden net buiten de kust van Airlie Beach (hier 150 km vandaan). Het is dan net een kleine vakantie voor ons allemaal.
Groeten
Ed
donderdag 27 september 2007
Heerlijke zon
Vandaag heeft Julia haar oude klas gesproken en ook een van haar juffen, Juf Ton. Het was een heel geanimeerd gebeuren. Julia was blij al die bekende stemmen te horen en natuurlijk is het ook leuk te kunnen vertellen over al het bijzondere en leuke dat Queensland ons te bieden heeft. Het is echt leuk als je merkt dat zij zich realiseert dat het in NL nu alweer herfst wordt, maar dat zij bijna elke dag kan zwemmen en het hele jaar door kan genieten van het buitenleven en van de zee en de mooien stranden die ons omringen. Ook de belevenissen van het schoolkamp waren leuk om te vertellen. In NL zie je niet zo gauw wallaby's (kleine soort kangoeroes) en een slang in een boom; bouw je geen vlot waar je met 10 personen op kunt en zwem je in de rivier of in een prachtige lagune in Airlie Beach. Het klinkt echt heel groots allemaal als je het haar aan haar Nederlandse klasgenootjes hoort vertellen. Het doet mij er bij stil staan hoe anders deze wereld is waarin we terecht zijn gekomen. Hoe zal het wel niet op die Hollandse kids overkomen die nu de herfst in gaan, waar de dagen al weer korter worden, de temperatuur daalt, de bleedjes vallen en binnenkort alweer de eerste reclamegidsen voor 5 december alweer in de bus vallen.
Hoe ziet ons leven hier er op dit moment uit?
De lengte van de dagen is heerlijk constant: om 6 uur is het licht en om 6 uur is het weer donker. Ik vind dat heerlijk. Geen gedoe van "Ik kan niet slapen want de zon schijnt nog in mijn kamer!" We horen dan de gekko's in de tuin als het donker wordt en langzaam verstomt de rest van de buitengeluiden. De vogels verstommen en (gelukkig) ook het verkeer dat achter ons huurhuis langs raast. De volgende ochtend worden ontwaken we en worden begroet door een prachtige zonneschijn. Wat is dat toch heerlijk opstaan!
Dan de gewone routine van het klaarmaken voor de dag, Ed gaat naar de kliniek en de kids en ik doen het rustig aan, want ... het is hier vakantie. Twee weken lang. Wel starten we de dag met een intensieve cursus zwemmen voor Julia en Lucas om daarna te lunchen te bedenken wat we voor leuks zullen gaan doen vandaag. Deze dag zijn we na het slapen van Sophie naar Harbour Beach gegaan. Een prachtig strand waar de kinderen hebben genoten. Het was maar even anderhalf uur, maar op een of andere manier is dat dan toch net het stukje van de dag dat het meeste blijft hangen. Dat is maar goed ook, want Julia heeft van het schoolkamp nog wat vriendjes meegenomen ... ze heeft hoofdluis en dat is me een hoop werk! En jawel, Sophie heeft na het eten en douchen de inhoud van haar luier langs haar been naar beneden zien glijden heeft vervolgens haar product bewonderd is er doorheen gelopen en vroeg toen om een schone luier. Tijd om me te vervelen is er niet al zijn de acties die de tijd verdrijven niet echt geweldig inspirerend. Dus ... maar goed ook dat je je vooral de prachtige zonsondergang aan het strand herinnert. Morgen ongeveer een kilo zand uit de auto scheppen! Hebben we nog een keer zandplezier; maar de kinderen hebben gezegd dat ze zouden helpen ... nu nog zien dat het gebeurt. Hoe dan ook, waar het op neer komt is dat je hier het hele jaar rond kunt genieten van het moois dat dit gebied te bieden heeft. Daarvoor zijn we ook gekomen. En de rest nemen we er graag bij.
De zwemles
Ja, uit onverwachte hoek kom je zaken tegen die echt vallen onder het kopje "overstap maken"of "integreren". We werden als gezin lid van de Eimeo Surf Lifesaving Club en toen bleek dat iedereen hier borstcrawl (of zoals het hier heet freestyle) zwemt. In zee natuurlijk ook veel sneller. Zwemles is hier gericht op wedstrijdzwemmen en niet zozeer en overlevingscursus zoals je in NL met je A,B en C diploma doet. Ook daar moet er een omscholing plaatsvinden. Voor Julia erg frustrerend in het begin maar ze leert het nu op de intensieve zwemcursus heel snel en doet het onvoorstelbaar goed! Na deze twee weken zwemt ze ons eruit! Ze wil kunnen snorkelen en uiteindelijk leren duiken, dus dan moet ze in ieder geval zich goed in de zee kunnen bewegen. Het is wel sneu dat zijn nu juist na ruim twee jaar zwemles degene is die weer moet veranderen. Maar ik kan haar alleen maar een compliment geven, want ook dit doet ze weer met enorme inzet en het lukt haar toch maar weer. Voor Lucas is het gewoon lekker leren zwemmen en hij doet het ook heel erg goed. Kanjers zijn het!
Zonnige groeten van ons allemaal
Hoe ziet ons leven hier er op dit moment uit?
De lengte van de dagen is heerlijk constant: om 6 uur is het licht en om 6 uur is het weer donker. Ik vind dat heerlijk. Geen gedoe van "Ik kan niet slapen want de zon schijnt nog in mijn kamer!" We horen dan de gekko's in de tuin als het donker wordt en langzaam verstomt de rest van de buitengeluiden. De vogels verstommen en (gelukkig) ook het verkeer dat achter ons huurhuis langs raast. De volgende ochtend worden ontwaken we en worden begroet door een prachtige zonneschijn. Wat is dat toch heerlijk opstaan!
Dan de gewone routine van het klaarmaken voor de dag, Ed gaat naar de kliniek en de kids en ik doen het rustig aan, want ... het is hier vakantie. Twee weken lang. Wel starten we de dag met een intensieve cursus zwemmen voor Julia en Lucas om daarna te lunchen te bedenken wat we voor leuks zullen gaan doen vandaag. Deze dag zijn we na het slapen van Sophie naar Harbour Beach gegaan. Een prachtig strand waar de kinderen hebben genoten. Het was maar even anderhalf uur, maar op een of andere manier is dat dan toch net het stukje van de dag dat het meeste blijft hangen. Dat is maar goed ook, want Julia heeft van het schoolkamp nog wat vriendjes meegenomen ... ze heeft hoofdluis en dat is me een hoop werk! En jawel, Sophie heeft na het eten en douchen de inhoud van haar luier langs haar been naar beneden zien glijden heeft vervolgens haar product bewonderd is er doorheen gelopen en vroeg toen om een schone luier. Tijd om me te vervelen is er niet al zijn de acties die de tijd verdrijven niet echt geweldig inspirerend. Dus ... maar goed ook dat je je vooral de prachtige zonsondergang aan het strand herinnert. Morgen ongeveer een kilo zand uit de auto scheppen! Hebben we nog een keer zandplezier; maar de kinderen hebben gezegd dat ze zouden helpen ... nu nog zien dat het gebeurt. Hoe dan ook, waar het op neer komt is dat je hier het hele jaar rond kunt genieten van het moois dat dit gebied te bieden heeft. Daarvoor zijn we ook gekomen. En de rest nemen we er graag bij.
De zwemles
Ja, uit onverwachte hoek kom je zaken tegen die echt vallen onder het kopje "overstap maken"of "integreren". We werden als gezin lid van de Eimeo Surf Lifesaving Club en toen bleek dat iedereen hier borstcrawl (of zoals het hier heet freestyle) zwemt. In zee natuurlijk ook veel sneller. Zwemles is hier gericht op wedstrijdzwemmen en niet zozeer en overlevingscursus zoals je in NL met je A,B en C diploma doet. Ook daar moet er een omscholing plaatsvinden. Voor Julia erg frustrerend in het begin maar ze leert het nu op de intensieve zwemcursus heel snel en doet het onvoorstelbaar goed! Na deze twee weken zwemt ze ons eruit! Ze wil kunnen snorkelen en uiteindelijk leren duiken, dus dan moet ze in ieder geval zich goed in de zee kunnen bewegen. Het is wel sneu dat zijn nu juist na ruim twee jaar zwemles degene is die weer moet veranderen. Maar ik kan haar alleen maar een compliment geven, want ook dit doet ze weer met enorme inzet en het lukt haar toch maar weer. Voor Lucas is het gewoon lekker leren zwemmen en hij doet het ook heel erg goed. Kanjers zijn het!
Zonnige groeten van ons allemaal
dinsdag 18 september 2007
Wat blijft opvallen en soms verbazen
Nu we een aantal weken hier zijn blijven er toch nog steeds zaken opvallen omdat ze gewoon zo heel anders zijn dan we in Nederland gewend zijn.
Ik blijf me erover verbazen hoe veel mensen hier op blote voeten lopen. Dat schijnt overigens echt iets voor Queensland te zijn heb ik me laten vertellen. En dat in een gebied waar het toch echt wel vergeven is van allerlei krijpend en stekend ongedierte. Het is heel gewoon om zowel kinderen als volwassenen op blote voeten door winkelcentra en supermarkten te zien lopen. En dat terwijl we hier elke week wel een slang gezien hebben (de meeste dood gereden op de weg). Toen Ed in Proserpine, Prosi zeggen ze hier, een dag spreekuur draaide kwam de helft van de patienten op blote voeten de spreekkamer in lopen. Dat is in Nederland toch echt ondenkbaar. Hier is dat heel gewoon.
Wel rijden we inmiddels als echte Queenslanders in de auto rond...
Dat doe je zo: als je al iets aan je voeten hebt loop je op slippers, stapt in de auto, trekt je slippers uit, want daar kun je geen auto mee rijden, schopt ze tegen je stoel aan en rijdt dan auto met blote voeten. Een heerlijke gewaarwording om dat te doen. Ik voel me als een klein kind; alsof je iets doet dat eigenlijk niet mag ... leuk!
We beginnen ons een hele nieuwe woordenschat eigen te maken:
Swimming togs - zwembroek / zwempak
Popper - pakje drinken
Matilda's - nationale vrouwen voetbal team
En er zullen nog heel veel van dat soort woorden volgen.
Het aantal echt heel dikke mensen blijft verbazen net als de enorme hoeveelheid erg vette en/of zoete etenswaren. De enorme rijen bij de drive-in van McDonalds om 8 uur 's ochtends. Sowieso is het aantal fastfood ketens dat hier is vertegenwoordigd enorm. Net als de food courts in de shopping malls.
We hadden gedacht dat we hagelslag en ontbijtkoek zouden missen, maar die kunnen we hier gewoon kopen in de supermarkt. Wat we missen is magere yohurt (ongezoet en zonder smaakjes) en alle Optimel produkten die we altijd in huis hadden.
De vriendelijkheid van de Australiers die wij hebben ontmoet is geweldig. Mensen die spontaan een praatje komen maken omdat ze zien of horen dat je ergens nieuw bent geeft je echt het gevoel welkom te zijn.
Ook de beleefdheid waarmee mensen met elkaar omgaan, met name jongeren en kinderen, is echt een hele tegenstelling met Nederland. Omgangsvormen staan hier hoog aangeschreven. We ervaren dat als heel prettig. Ook Ed merkt dat in zijn dagelijkse omgang met patienten. Iedereen even vriendelijk en beleefd.
Ook kunnen mensen hier echt enorm genieten van al het moois dat dit gebied te bieden heeft. In het weekend trekt iedereen naar buiten en verzamelen mensen zich bij een strand voor een BBQ of gaan iets anders leuks doen. De koelboxen en strandstoelen gaan mee en er wordt een mooie schaduwplek opgezocht. Iedereen brengt iets mee en zo deel je samen wat je hebt. Het weekend staat hier echt in het teken van samen relaxen. Ook in Australie word gezegd dat de leefsfeer in Queensland nog zo ontspannen is. Ja, dat kunnen we alleen maar met een krachtig JA onderschrijven. We doen er zelf flink aan mee en genieten net als alle andere mensen hier van al het moois dat dit land te bieden heeft.
Ik blijf me erover verbazen hoe veel mensen hier op blote voeten lopen. Dat schijnt overigens echt iets voor Queensland te zijn heb ik me laten vertellen. En dat in een gebied waar het toch echt wel vergeven is van allerlei krijpend en stekend ongedierte. Het is heel gewoon om zowel kinderen als volwassenen op blote voeten door winkelcentra en supermarkten te zien lopen. En dat terwijl we hier elke week wel een slang gezien hebben (de meeste dood gereden op de weg). Toen Ed in Proserpine, Prosi zeggen ze hier, een dag spreekuur draaide kwam de helft van de patienten op blote voeten de spreekkamer in lopen. Dat is in Nederland toch echt ondenkbaar. Hier is dat heel gewoon.
Wel rijden we inmiddels als echte Queenslanders in de auto rond...
Dat doe je zo: als je al iets aan je voeten hebt loop je op slippers, stapt in de auto, trekt je slippers uit, want daar kun je geen auto mee rijden, schopt ze tegen je stoel aan en rijdt dan auto met blote voeten. Een heerlijke gewaarwording om dat te doen. Ik voel me als een klein kind; alsof je iets doet dat eigenlijk niet mag ... leuk!
We beginnen ons een hele nieuwe woordenschat eigen te maken:
Swimming togs - zwembroek / zwempak
Popper - pakje drinken
Matilda's - nationale vrouwen voetbal team
En er zullen nog heel veel van dat soort woorden volgen.
Het aantal echt heel dikke mensen blijft verbazen net als de enorme hoeveelheid erg vette en/of zoete etenswaren. De enorme rijen bij de drive-in van McDonalds om 8 uur 's ochtends. Sowieso is het aantal fastfood ketens dat hier is vertegenwoordigd enorm. Net als de food courts in de shopping malls.
We hadden gedacht dat we hagelslag en ontbijtkoek zouden missen, maar die kunnen we hier gewoon kopen in de supermarkt. Wat we missen is magere yohurt (ongezoet en zonder smaakjes) en alle Optimel produkten die we altijd in huis hadden.
De vriendelijkheid van de Australiers die wij hebben ontmoet is geweldig. Mensen die spontaan een praatje komen maken omdat ze zien of horen dat je ergens nieuw bent geeft je echt het gevoel welkom te zijn.
Ook de beleefdheid waarmee mensen met elkaar omgaan, met name jongeren en kinderen, is echt een hele tegenstelling met Nederland. Omgangsvormen staan hier hoog aangeschreven. We ervaren dat als heel prettig. Ook Ed merkt dat in zijn dagelijkse omgang met patienten. Iedereen even vriendelijk en beleefd.
Ook kunnen mensen hier echt enorm genieten van al het moois dat dit gebied te bieden heeft. In het weekend trekt iedereen naar buiten en verzamelen mensen zich bij een strand voor een BBQ of gaan iets anders leuks doen. De koelboxen en strandstoelen gaan mee en er wordt een mooie schaduwplek opgezocht. Iedereen brengt iets mee en zo deel je samen wat je hebt. Het weekend staat hier echt in het teken van samen relaxen. Ook in Australie word gezegd dat de leefsfeer in Queensland nog zo ontspannen is. Ja, dat kunnen we alleen maar met een krachtig JA onderschrijven. We doen er zelf flink aan mee en genieten net als alle andere mensen hier van al het moois dat dit land te bieden heeft.
zondag 9 september 2007
We kopen een huis!
We zijn weer met een volgende logistieke operatie begonnen. Ik heb veel huizen bekeken en in buurten rondgereden en toen vond ik het huis dat tussen de foto's staat.
Veel huizen lijken op ons huurhuis en staan in een soort urbanisatie. Dat betekent dat veel huizen in min of meer dezelfde stijl zijn gebouwd; gladgeschoren gazons tot aan de straat; heel keurig allemaal, maar het geeft ons niet het gevoel in een leuke buurt te wonen; het leeft niet genoeg.
Inmiddels wisten we al wel wat ons lievelingswijkje in deze omgeving is en daar stonden drie huizen te koop, die ik allemaal heb bezichtigd. Een had potentie iets leuks te worden na een flinke verbouwing, de ander had te weinig privacy en ruimte. Toen bekeek ik nummer drie en ik was er weg van. Een heel modern huis in een stijl die we leuk vinden en hier ook bijzonder is. Net een jaar oud en dus ook van binnen geen spatje verkeerd. We hebben zelfs nog 6 jaar bouwgarantie! Zelfs de badkamers (2) en de keuken zijn echt erg leuk (ondanks het groen op de achterwand) kortom we kunnen er zo in en zouden er niets aan veranderen. We besloten donderdag een bod uit te brengen en toen bleek er voor zaterdag een open dag gepland te zijn. We hebben na lang dubben besloten een goed bod uit te brengen waar de verkoper niet omheen kon en ... we hebben het! De open dag is afgezegd en we kregen zaterdag ochtend een telefoontje om te vertellen dat het bod is aangenomen.
Nu duiken we in de formaliteiten van het afronden van de koop en ook dat is weer een leerproces. Onze investering, zoals dat hier wordt gezien, moet worden goedgekeurd door de Foreign Investment Review Board (FIRB) omdat we een tijdelijk visum hebben dus dat is weer een extra stap en extra wachttijd om alles definitief te maken. Ten slotte wordt alles door een advocaten kantoor afgehandeld en niet bij een notaris. Goed, we vervelen ons dus nog steeds niet!
We komen dus over een aantal weken in Eimeo te wonen. Vlak bij twee prachtige stranden: 1 minuut fietsen naar het ene 3 minuten fietsen naar het andere. Een afstand die je ook buitengewoon goed kunt lopen. Een rustige wijk die nog echt een dorpsgevoel oproept. Oude(re) bomen en heel veel vogelgeluiden en natuurlijk tot onze grote opluchting geen doorgaand verkeer meer. We kijken er dus heel erg naar uit ook al moeten we nog een keer verhuizen.
Hartelijke groeten,
Sandra
..... natuurlijk ook van Ed en de kids
Veel huizen lijken op ons huurhuis en staan in een soort urbanisatie. Dat betekent dat veel huizen in min of meer dezelfde stijl zijn gebouwd; gladgeschoren gazons tot aan de straat; heel keurig allemaal, maar het geeft ons niet het gevoel in een leuke buurt te wonen; het leeft niet genoeg.
Inmiddels wisten we al wel wat ons lievelingswijkje in deze omgeving is en daar stonden drie huizen te koop, die ik allemaal heb bezichtigd. Een had potentie iets leuks te worden na een flinke verbouwing, de ander had te weinig privacy en ruimte. Toen bekeek ik nummer drie en ik was er weg van. Een heel modern huis in een stijl die we leuk vinden en hier ook bijzonder is. Net een jaar oud en dus ook van binnen geen spatje verkeerd. We hebben zelfs nog 6 jaar bouwgarantie! Zelfs de badkamers (2) en de keuken zijn echt erg leuk (ondanks het groen op de achterwand) kortom we kunnen er zo in en zouden er niets aan veranderen. We besloten donderdag een bod uit te brengen en toen bleek er voor zaterdag een open dag gepland te zijn. We hebben na lang dubben besloten een goed bod uit te brengen waar de verkoper niet omheen kon en ... we hebben het! De open dag is afgezegd en we kregen zaterdag ochtend een telefoontje om te vertellen dat het bod is aangenomen.
Nu duiken we in de formaliteiten van het afronden van de koop en ook dat is weer een leerproces. Onze investering, zoals dat hier wordt gezien, moet worden goedgekeurd door de Foreign Investment Review Board (FIRB) omdat we een tijdelijk visum hebben dus dat is weer een extra stap en extra wachttijd om alles definitief te maken. Ten slotte wordt alles door een advocaten kantoor afgehandeld en niet bij een notaris. Goed, we vervelen ons dus nog steeds niet!
We komen dus over een aantal weken in Eimeo te wonen. Vlak bij twee prachtige stranden: 1 minuut fietsen naar het ene 3 minuten fietsen naar het andere. Een afstand die je ook buitengewoon goed kunt lopen. Een rustige wijk die nog echt een dorpsgevoel oproept. Oude(re) bomen en heel veel vogelgeluiden en natuurlijk tot onze grote opluchting geen doorgaand verkeer meer. We kijken er dus heel erg naar uit ook al moeten we nog een keer verhuizen.
Hartelijke groeten,
Sandra
..... natuurlijk ook van Ed en de kids
dinsdag 4 september 2007
Oogheelkunde in Mackay
Nu ik twee weken heb gewerkt begin ik een beetje een idee te krijgen hoe het hier allemaal in elkaar steekt.
Het spreekuur begint hier om 09.00 zodat ik voor mijn werk tijd genoeg heb om de kinderen naar school te brengen (die beginnen al om 08.30). Van huis naar school is ongeveer 10 minuten rijden en van school naar mijn werk iets van 8 minuten. En het allermooiste is van werk naar huis: 5 minuten als ik het stoplicht tegen heb. Dus lekker thuis lunchen als mijn collega er niet is tussen de middag.
De spreekuren worden meer dan volledig ondersteund. Op dit moment hebben we drie TOA's voor ons tweeen en we zijn bezig om dat aantal uit te breiden zodat we ieder twee TOA's per spreekuur sessie hebben. De patienten zijn dan ook helemaal voorbereid en ook al het papierwerk rond een operatie is al ingevuld door de TOA. De dokter kijkt alles na en zet zijn handtekening.
De patienten hier zijn vriendelijk en dankbaar dat er een specialst is. In Mackay (60.000 mensen incl de suburbs rond Mackay) is bijvoorbeeld geen neuroloog en mensen zijn gewend om voor de meer ingewikkelde zaken af te reizen naar Brisbane (1000 km naar het zuiden). Ik ga morgen (5 september) voor het eerst naar een buitenpoli in Proserpine (123 km naar het noorden) om spreekuur te houden. Mijn collega Andre Horak gaat de week erna naar Bowen, en dat ligt 180 km ten noorden van Mackay.
Veel patienten hebben UV gerelateerde problemen, basaal cel carcinoma's van de oogleden en huid, pterygium en cataract. Verder neemt het aantal diabeten rap toe door het flinke aantal obese mensen in Australie (nummer drie op de wereldranglijst). Wat in deze praktijk ook veel meer voorkomt dan wat ik in Nederland gewend was zijn glaucoom patienten en dan vooral normal tension glaucoom. Al moet ik zeggen dat de diagnose hier veel eerder gesteld wordt en de patienten daarna elk jaar gezichtsveld onderzoek en onderzoek van de papil krijgen.
Voor elk onderzoek krijgt de patient een aparte rekening en die zijn niet mis.
Het verzekerings stelsel in Australie is gebaseerd op een soort volksverzekering voor iedereen met een permanente status in Australie (wij niet aangezien ons visum voor 4 jaar is). Dit heet Medicare en iedereen betaald daar aan mee, ik dus ook!!!!
De vergoedingen die Medicare uitkeert voor bepaalde zaken zijn landelijk bepaald, vergelijkbaar met het vroeger CTG in Nederland. Alles wat een dokter meer vraagt en daar is geen limiet aan, slechts het marktmechanisme telt, moet de patient zelf betalen ("GAP") of je moet je er prive voor verzekeren. Dit doet ongeveer 34% van de bevolking. Dit maakt het mogelijk dat naast de staats ziekenhuizen er veel prive klinieken zijn, en in sommige delen van Australie vooral prive klinieken.
24 Augustus had ik mijn eerste Botox patienten, deze keer om mijn registratie voor het gebruik van Botox in orde te maken, de volgende keer als geregistreerd Botox behandelaar.
Je moet hier in Australie een registratie voor alles hebben, het is niet zo dat als je eenmaal geregistreerd bent als specialist in een staat (elke staat heeft zijn eigen Medical Board) dat je dan alles mag doen.
Ook om een laser te gebruiken heb je een registratie nodig. Om te mogen opereren moet je weer van alles invullen, om patienten op te mogen laten nemen in een nabij gelegen ziekenhuis (wij hebben geen klinische afdeling op de kliniek, we sluiten gewoon om 5 uur) moet je weer van alles invullen, inclusief je CV en een lijst met referenten.
De lasers die we in de kliniek hebben zijn trouwens prima, een gecomibeerde YAG-SLT en een Argon laser.
Vrijdag 7 september heb ik mijn eerste OK ochtend met een sondage, twee strabenten en een cataract. Op 17 september heb ik mijn volgende OK (dit keer een middag) met nu al 6 cataracten. Ze staan hier 4 per uur gepland maar je hebt hier veel minder wisseltijd tussen de verschillende patienten en de meeste OK worden onder druppel anaesthesie gedaan.
1 Oktober volgt een middag met nu al twee pterygium patienten en een cataract met een multifocale lens gepland. Voor mijn aankomst hier had ik al geregeld dat er een Infinit phaco-emulsificatie machine van Alcon was en gelukkig is mijn collega uit Zuid Afrika er ook heel blij mee. Binnenkort krijgen meer klinieken van de keten waar wij bij horen deze machine.
Eind november heb ik mijn eerste congres in Australie, in Perth (http://www.congresswest.com.au/RANZCO2007/index.html)
23 November ben ik de hele dag bezig om van Mackay via Brisbane (1,5 uur) naar Perth (nog eens 6,5 uur) te vliegen. Van 24 t/m 28 november is het congres van de RANZCO (Royal Australian and New Zealand College of Ophthalmologists) met op woensdag als vast onderdeel van het congres een sport middag (ik ga lekker zeilen op de Swan River met als afsluiting een riverside BBQ). 29 November ben ik dan weer een dag bezig om terug te vliegen naar Mackay.
Jullie zien, ik hoef me geen moment te vervelen en ik leer er zelfs nog heel veel nieuwe dingen bij.
Groeten
Ed
Het spreekuur begint hier om 09.00 zodat ik voor mijn werk tijd genoeg heb om de kinderen naar school te brengen (die beginnen al om 08.30). Van huis naar school is ongeveer 10 minuten rijden en van school naar mijn werk iets van 8 minuten. En het allermooiste is van werk naar huis: 5 minuten als ik het stoplicht tegen heb. Dus lekker thuis lunchen als mijn collega er niet is tussen de middag.
De spreekuren worden meer dan volledig ondersteund. Op dit moment hebben we drie TOA's voor ons tweeen en we zijn bezig om dat aantal uit te breiden zodat we ieder twee TOA's per spreekuur sessie hebben. De patienten zijn dan ook helemaal voorbereid en ook al het papierwerk rond een operatie is al ingevuld door de TOA. De dokter kijkt alles na en zet zijn handtekening.
De patienten hier zijn vriendelijk en dankbaar dat er een specialst is. In Mackay (60.000 mensen incl de suburbs rond Mackay) is bijvoorbeeld geen neuroloog en mensen zijn gewend om voor de meer ingewikkelde zaken af te reizen naar Brisbane (1000 km naar het zuiden). Ik ga morgen (5 september) voor het eerst naar een buitenpoli in Proserpine (123 km naar het noorden) om spreekuur te houden. Mijn collega Andre Horak gaat de week erna naar Bowen, en dat ligt 180 km ten noorden van Mackay.
Veel patienten hebben UV gerelateerde problemen, basaal cel carcinoma's van de oogleden en huid, pterygium en cataract. Verder neemt het aantal diabeten rap toe door het flinke aantal obese mensen in Australie (nummer drie op de wereldranglijst). Wat in deze praktijk ook veel meer voorkomt dan wat ik in Nederland gewend was zijn glaucoom patienten en dan vooral normal tension glaucoom. Al moet ik zeggen dat de diagnose hier veel eerder gesteld wordt en de patienten daarna elk jaar gezichtsveld onderzoek en onderzoek van de papil krijgen.
Voor elk onderzoek krijgt de patient een aparte rekening en die zijn niet mis.
Het verzekerings stelsel in Australie is gebaseerd op een soort volksverzekering voor iedereen met een permanente status in Australie (wij niet aangezien ons visum voor 4 jaar is). Dit heet Medicare en iedereen betaald daar aan mee, ik dus ook!!!!
De vergoedingen die Medicare uitkeert voor bepaalde zaken zijn landelijk bepaald, vergelijkbaar met het vroeger CTG in Nederland. Alles wat een dokter meer vraagt en daar is geen limiet aan, slechts het marktmechanisme telt, moet de patient zelf betalen ("GAP") of je moet je er prive voor verzekeren. Dit doet ongeveer 34% van de bevolking. Dit maakt het mogelijk dat naast de staats ziekenhuizen er veel prive klinieken zijn, en in sommige delen van Australie vooral prive klinieken.
24 Augustus had ik mijn eerste Botox patienten, deze keer om mijn registratie voor het gebruik van Botox in orde te maken, de volgende keer als geregistreerd Botox behandelaar.
Je moet hier in Australie een registratie voor alles hebben, het is niet zo dat als je eenmaal geregistreerd bent als specialist in een staat (elke staat heeft zijn eigen Medical Board) dat je dan alles mag doen.
Ook om een laser te gebruiken heb je een registratie nodig. Om te mogen opereren moet je weer van alles invullen, om patienten op te mogen laten nemen in een nabij gelegen ziekenhuis (wij hebben geen klinische afdeling op de kliniek, we sluiten gewoon om 5 uur) moet je weer van alles invullen, inclusief je CV en een lijst met referenten.
De lasers die we in de kliniek hebben zijn trouwens prima, een gecomibeerde YAG-SLT en een Argon laser.
Vrijdag 7 september heb ik mijn eerste OK ochtend met een sondage, twee strabenten en een cataract. Op 17 september heb ik mijn volgende OK (dit keer een middag) met nu al 6 cataracten. Ze staan hier 4 per uur gepland maar je hebt hier veel minder wisseltijd tussen de verschillende patienten en de meeste OK worden onder druppel anaesthesie gedaan.
1 Oktober volgt een middag met nu al twee pterygium patienten en een cataract met een multifocale lens gepland. Voor mijn aankomst hier had ik al geregeld dat er een Infinit phaco-emulsificatie machine van Alcon was en gelukkig is mijn collega uit Zuid Afrika er ook heel blij mee. Binnenkort krijgen meer klinieken van de keten waar wij bij horen deze machine.
Eind november heb ik mijn eerste congres in Australie, in Perth (http://www.congresswest.com.au/RANZCO2007/index.html)
23 November ben ik de hele dag bezig om van Mackay via Brisbane (1,5 uur) naar Perth (nog eens 6,5 uur) te vliegen. Van 24 t/m 28 november is het congres van de RANZCO (Royal Australian and New Zealand College of Ophthalmologists) met op woensdag als vast onderdeel van het congres een sport middag (ik ga lekker zeilen op de Swan River met als afsluiting een riverside BBQ). 29 November ben ik dan weer een dag bezig om terug te vliegen naar Mackay.
Jullie zien, ik hoef me geen moment te vervelen en ik leer er zelfs nog heel veel nieuwe dingen bij.
Groeten
Ed
maandag 3 september 2007
In ons huurhuis
Na de eerste twee weken zijn we in ons huurhuis getrokken. Ik schreef al over de enorme verkeersherrie en dat blijft opvallen en vooral erg storen. Door de grote overkapping van het dak is het binnen ook vrij donker en ook dat stoort. De wonderlijke kleuren hebben we het dan nog niet eens over. Kortom dit is nog niet onze plek.
We hebben een aantal koop huizen bekeken, maar over het algemeen doen de huizen erg Amerikaans aan. Groot dak, grote garage, wel een heerlijk grote wasruimte en vaak echt heel wonderlijke kleuren, waarbij alle varianten van turquoise nog het meest voorkomen. Ik vind het allemaal meer van hetzelfde; saaie en fantasieloze bouw, hoewel er zeker ook uitzonderingen zijn en dat zijn vooral de hele nieuwe huizen. Ook de ouden Queenslanders vind ik erg mooi: dit zijn houten huizen op palen die het kruipend ongedierte buiten houden en die de door de hoogte de verkoelende bries vangen.
We zoeken nu een huis dat als een soort tussenstap kan dienen voor een jaar of drie totdat we een spaarpot hebben opgebouwd om dat huis aan zee te kunnen kopen of laten bouwen.
Afgelopen donderdag (30 juli) is eindelijk de verhuizing bezorgd en we zitten dus weer in de zooi van verpakkingsmateriaal en half uitgepakte dozen. Gezien de plannen laten we toch weer de helft gewoon ingepakt in de garage staan. Vooral persoonlijke spulletjes zijn leuk om weer terug te zien. Het speelgoed en de boeken van de kids zijn een zeer welkome aanblik. Ze genieten dan ook intens van het spelen met de eigen vertrouwde spulletjes.
De eerste schoolweek van Julia en Lucas zit er alweer op!
Het schooluniform was vooral voor Julia wel even slikken. Maar het is hier nu eenmaal zo dat een uniform verplicht is. Het heeft ook voordelen, want je hebt geen discussie over wat voor kleren en je hebt daardoor ook gewoon veel minder kleding voor de kinderen nodig.
De school zelf vinden ze erg leuk. Lucas wilde na de eerste dag op school gaan wonen! Julia voelde zich erg welkom. De kinderen in haar klas vonden haar natuurlijk buitengewoon interessant, maar buiten dat zijn ze ook erg behulpzaam en doen echt hun best om het haar naar de zin te maken. Over anderhalve week is er een schoolkamp gepland van drie dagen en twee nachten en we hebben het aan Julia overgelaten om te beslissen of ze meewilde of niet. Na 1 dag wilde ze al meegaan, maar toen dat ook op donderdag nog zo was heb ik maar alvast een slaapzak gekocht. Ze doen het allebei echt heel erg goed. Doen moeite om aansluiting te vinden bij de andere kinderen, om Engels te leren en om over de gehele lijn in te passen op school. Vanuit de school wordt heel veel moeite gedaan om vooral Julia de nodige ondersteuning te geven zodat ze zo snel mogelijk Engels leert. We hebben echt een heel goed gevoel over hoe het op dat front allemaal reilt en zeilt.
Nu dus alles min of meer loopt komt het zoeken van een leuke plek om te wonen steeds meer op de voorgrond te staan, Ik ga vandaag waarschijnlijk weer een huis bekijken en we hopen dat daar snel iets leuks uit komt.
We hebben een aantal koop huizen bekeken, maar over het algemeen doen de huizen erg Amerikaans aan. Groot dak, grote garage, wel een heerlijk grote wasruimte en vaak echt heel wonderlijke kleuren, waarbij alle varianten van turquoise nog het meest voorkomen. Ik vind het allemaal meer van hetzelfde; saaie en fantasieloze bouw, hoewel er zeker ook uitzonderingen zijn en dat zijn vooral de hele nieuwe huizen. Ook de ouden Queenslanders vind ik erg mooi: dit zijn houten huizen op palen die het kruipend ongedierte buiten houden en die de door de hoogte de verkoelende bries vangen.
We zoeken nu een huis dat als een soort tussenstap kan dienen voor een jaar of drie totdat we een spaarpot hebben opgebouwd om dat huis aan zee te kunnen kopen of laten bouwen.
Afgelopen donderdag (30 juli) is eindelijk de verhuizing bezorgd en we zitten dus weer in de zooi van verpakkingsmateriaal en half uitgepakte dozen. Gezien de plannen laten we toch weer de helft gewoon ingepakt in de garage staan. Vooral persoonlijke spulletjes zijn leuk om weer terug te zien. Het speelgoed en de boeken van de kids zijn een zeer welkome aanblik. Ze genieten dan ook intens van het spelen met de eigen vertrouwde spulletjes.
De eerste schoolweek van Julia en Lucas zit er alweer op!
Het schooluniform was vooral voor Julia wel even slikken. Maar het is hier nu eenmaal zo dat een uniform verplicht is. Het heeft ook voordelen, want je hebt geen discussie over wat voor kleren en je hebt daardoor ook gewoon veel minder kleding voor de kinderen nodig.
De school zelf vinden ze erg leuk. Lucas wilde na de eerste dag op school gaan wonen! Julia voelde zich erg welkom. De kinderen in haar klas vonden haar natuurlijk buitengewoon interessant, maar buiten dat zijn ze ook erg behulpzaam en doen echt hun best om het haar naar de zin te maken. Over anderhalve week is er een schoolkamp gepland van drie dagen en twee nachten en we hebben het aan Julia overgelaten om te beslissen of ze meewilde of niet. Na 1 dag wilde ze al meegaan, maar toen dat ook op donderdag nog zo was heb ik maar alvast een slaapzak gekocht. Ze doen het allebei echt heel erg goed. Doen moeite om aansluiting te vinden bij de andere kinderen, om Engels te leren en om over de gehele lijn in te passen op school. Vanuit de school wordt heel veel moeite gedaan om vooral Julia de nodige ondersteuning te geven zodat ze zo snel mogelijk Engels leert. We hebben echt een heel goed gevoel over hoe het op dat front allemaal reilt en zeilt.
Nu dus alles min of meer loopt komt het zoeken van een leuke plek om te wonen steeds meer op de voorgrond te staan, Ik ga vandaag waarschijnlijk weer een huis bekijken en we hopen dat daar snel iets leuks uit komt.
We zijn er!
We hebben sinds twee dagen weer een eigen verbinding met internet! Hoogste tijd om onze weblog weer bij te werken, want na vier weken in Mackay is er alweer veel te vertellen.
Na een goed verlopen, maar uitputtend lange reis kwamen we op 3 augustus aan op het vliefveld van Mackay. Daar stond Nicolette (vrouw van Ed zijn collega) met twee zoontjes Stefan(5) en Etienne (3) al op ons te wachten. Leuk om zo welkom te worden geheten. Ook de shuttle bus van Dolphin Heads Resort stond al klaar met een busje. Gelukkig maar, want met zo'n 150 kg bagage is een auto echt niet genoeg. Toen via de Cheesecake Shop waar de chauffeur twee dozen met kleine cheesecakes moest ophalen doorgereden naar het resort.
Onderweg deden we onze eerste indrukken op.
Het weer is hier in de winter (de zomer in Nederland) werkelijk heerlijk! De temperatuur overdag is rond de 24 graden C en de avonden koel (vestje is genoeg). Ook vrij weinig insecten en dus kun je ook 's avonds heerlijk buiten zijn. En al is het af en toe bewolkt dan nog voelt het heerlijk aan.
Het landschap is hier aan de kust vrij vlak. Het glooit licht met af en toe een heuveltje en in de verte zie je bergen. Overal is suikerrriet te zien; Mackay is dan ook de suikerhoofdstad van Australie. Veel tropische planten die ik uit mijn jeugd in Zuid Amerika herken en ook veel schitterende inheemse planten. Veel palmen die in de vrijwel constant aanwezige bries staan te ruisen. We zijn echt in de tropen aangekomen.
Vanuit ons appartement hadden we een werkelijk schitterend uitzicht over zee en een grote tuin voor de deur zodat de kinderen lekker konden spelen. Verder was het appartement zelf niet echt geweldig. Het was verouderd en nogal een rooklucht.
De kinderen vonden het echter geweldig en het is verrassend hoe snel ze over de inspanning van de reis heen kwamen. Ze hebben het echt geweldig gedaan!
In de twee weken die volgden heeft Henk, onze fantastische oppas en kindervriend, de kids een heerlijke tijd bezorgd. 's Ochtends vroeg op expeditie naar het strand; spelen met zand en zee, schelpen zoeken en zelfs een riviertje moetn oversteken omdat ze vergeten waren dat het water wel een stuk hoger komt te staan als het vloed wordt; heerlijk...
Ed en ik hebben ons suf gereden om allerlei formaliteiten te regelen en ontzettend veel inkopen te doen. HEt verhuisbedrijf dacht dat we onze spullen met 6 tot 7 weken wel zouden hebben, ja ... na 7 weken kwam de container aan in Brisbane. Daarmee was hij echter nog lang niet in Mackay want dan duurt het nog 2 tot 3 weken voordat de qarantiaine en de douane de boel vrijgeven. Daarover later meer.
Het huis dat we hebben gehuurd konden we al snel bekijken. Het is ruim, het zwembad is echt heel leuk maar het verkeersgeluid en de vliegtuigen die echt laag overvliegen zijn ronduit vreselijk. Toch zijn we hier ingetrokken en hebben alles gekocht dat we nodig hebben voor de eerste drie weken. We begonnen met een hele grote houten tuintafel met 10 stoelen. Prachtig! En daaraan zitten we nog steeds. Ook zaken als wasmachine, droger, grasmaaier, bedden voor de kinderen, servies, bestek keukenspullen etc...etc... Ten slotte waren er de auto's ... We hebben een wagenpark dat is aangepast aan de Australische leeftijl, maar waarin we ons in Nederland niet zouden durven vertonen; goed hier komt ie dan: een Toyota Prado (V6 motor en 4,3 l motor) en voor mij een Hyundai Tucson (ook al een V6 motor met een inhoud van 2,7l) en een 'bull bar'voorop. Rijdt heel stoer en je valt er beslist niet in op!
We hebben nu ook een Australisch rijbewijs naast het Nederlandse en rijden aan de linker kant van de weg. Dat was even wennen, maar inmiddels gaat dat heel goed. Het verkeer is hier veel relaxter dan in Nederland en dat is werkelijk heel plezierig. Alleen die eenzame fietsers langs doorgaande wegen vind ik echt onverantwoord. Je moet ergens een doodswens hebben om je daaraan te wagen. We vragen ons dan ook af of we onze Nederlandse fietsen wel hadden moeten meenemen. Nou ja, wie weet vinden we een leuke buurt waar we ons wel aan het fietsen wagen.
Naast alle regeldingen ook meteen hele leuke belevenissen:
In Dolphin Heads kregen we bijna elke avond bezoek van een opossum of 'possum' zoals ze hier zeggen. Heel tam en de kinderen konden hem echt op 50cm afstand bekijken!
De dag na onze aankomst meteen de eerste BBQ bij Andre en Nicolette (collega van Ed en zijn vrouw en kids). Wat een schitterende plek hebben ze gevonden. We konden dus naast de hartverwarmende gastvrijheid ook genieten van een prachtig uitzicht over zee, want hun tuin grenst aan het strand. Wat hebben de kinderen gespeeld en genoten.
Later hebben we gemerkt dat dat het meest exclusieve stukje van Mackay is dus zijn we ook meteen verpest geraakt, want nu willen we ook zo'n plek en die zijn echt met een lampje te zoeken.
In de tuin van ons huurhuis hebben prachtige groene boomkikkertjes (niet giftg overigens) zoals Julia ontdekte toen er plotseling iets groens door het water schoot! Ze schrok zich helemaal wezenloos en heeft een aantal dagen niet gezwommen.
We hebben al twee keer een 'bush turkey' gezien. Een soort kalkoen die hier in het wild voorkomt.
En de hele dag zie en hoor je de meest prachtige vogels. Parkieten en papegaaien vallen op door hun schelle geluid en de meest schitterende kleuren. Zilverreigers, een soort Ibis met een zware kop en een wit lijf en de lijst gaat maar door en door.
Een keer midden op de weg een enorme python. Ik dacht dat hij wel dood zou zijn, maar op de terugweg was hij toch verdwenen... Waarschijnlijk een carpet python; niet giftig maar wat mij betreft vooral ook niet leuk!
We blijven leren en ontdekken.
Na een goed verlopen, maar uitputtend lange reis kwamen we op 3 augustus aan op het vliefveld van Mackay. Daar stond Nicolette (vrouw van Ed zijn collega) met twee zoontjes Stefan(5) en Etienne (3) al op ons te wachten. Leuk om zo welkom te worden geheten. Ook de shuttle bus van Dolphin Heads Resort stond al klaar met een busje. Gelukkig maar, want met zo'n 150 kg bagage is een auto echt niet genoeg. Toen via de Cheesecake Shop waar de chauffeur twee dozen met kleine cheesecakes moest ophalen doorgereden naar het resort.
Onderweg deden we onze eerste indrukken op.
Het weer is hier in de winter (de zomer in Nederland) werkelijk heerlijk! De temperatuur overdag is rond de 24 graden C en de avonden koel (vestje is genoeg). Ook vrij weinig insecten en dus kun je ook 's avonds heerlijk buiten zijn. En al is het af en toe bewolkt dan nog voelt het heerlijk aan.
Het landschap is hier aan de kust vrij vlak. Het glooit licht met af en toe een heuveltje en in de verte zie je bergen. Overal is suikerrriet te zien; Mackay is dan ook de suikerhoofdstad van Australie. Veel tropische planten die ik uit mijn jeugd in Zuid Amerika herken en ook veel schitterende inheemse planten. Veel palmen die in de vrijwel constant aanwezige bries staan te ruisen. We zijn echt in de tropen aangekomen.
Vanuit ons appartement hadden we een werkelijk schitterend uitzicht over zee en een grote tuin voor de deur zodat de kinderen lekker konden spelen. Verder was het appartement zelf niet echt geweldig. Het was verouderd en nogal een rooklucht.
De kinderen vonden het echter geweldig en het is verrassend hoe snel ze over de inspanning van de reis heen kwamen. Ze hebben het echt geweldig gedaan!
In de twee weken die volgden heeft Henk, onze fantastische oppas en kindervriend, de kids een heerlijke tijd bezorgd. 's Ochtends vroeg op expeditie naar het strand; spelen met zand en zee, schelpen zoeken en zelfs een riviertje moetn oversteken omdat ze vergeten waren dat het water wel een stuk hoger komt te staan als het vloed wordt; heerlijk...
Ed en ik hebben ons suf gereden om allerlei formaliteiten te regelen en ontzettend veel inkopen te doen. HEt verhuisbedrijf dacht dat we onze spullen met 6 tot 7 weken wel zouden hebben, ja ... na 7 weken kwam de container aan in Brisbane. Daarmee was hij echter nog lang niet in Mackay want dan duurt het nog 2 tot 3 weken voordat de qarantiaine en de douane de boel vrijgeven. Daarover later meer.
Het huis dat we hebben gehuurd konden we al snel bekijken. Het is ruim, het zwembad is echt heel leuk maar het verkeersgeluid en de vliegtuigen die echt laag overvliegen zijn ronduit vreselijk. Toch zijn we hier ingetrokken en hebben alles gekocht dat we nodig hebben voor de eerste drie weken. We begonnen met een hele grote houten tuintafel met 10 stoelen. Prachtig! En daaraan zitten we nog steeds. Ook zaken als wasmachine, droger, grasmaaier, bedden voor de kinderen, servies, bestek keukenspullen etc...etc... Ten slotte waren er de auto's ... We hebben een wagenpark dat is aangepast aan de Australische leeftijl, maar waarin we ons in Nederland niet zouden durven vertonen; goed hier komt ie dan: een Toyota Prado (V6 motor en 4,3 l motor) en voor mij een Hyundai Tucson (ook al een V6 motor met een inhoud van 2,7l) en een 'bull bar'voorop. Rijdt heel stoer en je valt er beslist niet in op!
We hebben nu ook een Australisch rijbewijs naast het Nederlandse en rijden aan de linker kant van de weg. Dat was even wennen, maar inmiddels gaat dat heel goed. Het verkeer is hier veel relaxter dan in Nederland en dat is werkelijk heel plezierig. Alleen die eenzame fietsers langs doorgaande wegen vind ik echt onverantwoord. Je moet ergens een doodswens hebben om je daaraan te wagen. We vragen ons dan ook af of we onze Nederlandse fietsen wel hadden moeten meenemen. Nou ja, wie weet vinden we een leuke buurt waar we ons wel aan het fietsen wagen.
Naast alle regeldingen ook meteen hele leuke belevenissen:
In Dolphin Heads kregen we bijna elke avond bezoek van een opossum of 'possum' zoals ze hier zeggen. Heel tam en de kinderen konden hem echt op 50cm afstand bekijken!
De dag na onze aankomst meteen de eerste BBQ bij Andre en Nicolette (collega van Ed en zijn vrouw en kids). Wat een schitterende plek hebben ze gevonden. We konden dus naast de hartverwarmende gastvrijheid ook genieten van een prachtig uitzicht over zee, want hun tuin grenst aan het strand. Wat hebben de kinderen gespeeld en genoten.
Later hebben we gemerkt dat dat het meest exclusieve stukje van Mackay is dus zijn we ook meteen verpest geraakt, want nu willen we ook zo'n plek en die zijn echt met een lampje te zoeken.
In de tuin van ons huurhuis hebben prachtige groene boomkikkertjes (niet giftg overigens) zoals Julia ontdekte toen er plotseling iets groens door het water schoot! Ze schrok zich helemaal wezenloos en heeft een aantal dagen niet gezwommen.
We hebben al twee keer een 'bush turkey' gezien. Een soort kalkoen die hier in het wild voorkomt.
En de hele dag zie en hoor je de meest prachtige vogels. Parkieten en papegaaien vallen op door hun schelle geluid en de meest schitterende kleuren. Zilverreigers, een soort Ibis met een zware kop en een wit lijf en de lijst gaat maar door en door.
Een keer midden op de weg een enorme python. Ik dacht dat hij wel dood zou zijn, maar op de terugweg was hij toch verdwenen... Waarschijnlijk een carpet python; niet giftig maar wat mij betreft vooral ook niet leuk!
We blijven leren en ontdekken.
Abonneren op:
Reacties (Atom)
