Eindelijk echt aangekomen

We zijn weer in de lucht! Heel erg bedankt voor alle leuke reacties op onze verhalen. Het is erg leuk te merken wie er zoal meelezen en te merken wat onze belevenissen in mensen oproepen.

Het was een hele toer om alle spullen die we hadden uitgepakt weer in de dozen te passen en voor de tweede keer in drie maanden tijd te verkassen. Het is beslist geen aanrader. Het kostte ons natuurlijk fysiek de nodige inspanning maar vooral ook mentaal is het lastig om die omschakeling elke keer weer te maken en toch weer met frisse moed de chaos tegemoet. Inmiddels zijn we twee weken verder en zijn we bezig de laatste dingen uit het karton te halen. Dingen als schilderijen hebben we voor het laatst bewaard en dat is natuurlijk ook waarmee je je huis een echt eigen sfeer kunt geven ... natuurlijk naast de gebruikelijke chaos die we op een of andere manier altijd met ons mee schijnen te nemen; ongeacht waar we ons bevinden. Ed heeft al twee keer een enorme hoeveelheid karton naar een afvaldepot gebracht en aankomende zaterdag gaat dat nog een keer gebeuren. Hopelijk zijn we dan voor een hele tijd van al dat karton verlost.
De verhuizing zelf verliep natuurlijk niet vlekkeloos. De mannen hebben alles ernstig onderschat en toen er ook nog een piano in het spel bleek te zijn zakte de stemming onder het nulpunt; voor zover je dat kunt zeggen tenminste, want juist op de verhuisdatum (26 oktober) was het erg zonnig en ongeveer 32 graden. Ik heb veel water aangedragen om onze mates op gang te houden. Ze zijn van 8.00 tot 18.30 uur bezig geweest met het verplaatsen van onze spullen van Glenella naar Eimeo. Als klap op de vuurpijl hebben ze ook nog een deuk gemaakt in een muur in de hal van het huurhuis. Toen waren wij not amused. Een huurhuis moet hier namelijk werkelijk smetteloos worden opgeleverd. Je hoeft echt niets te poetsen als je erin trekt, gewoon spullen neerzetten en klaar. Van een huurhuis afkomen is een heel ander verhaal. We hebben het professioneel laten schoonmaken (en dan gaan zelfs alle lampen van het plafond af en worden de fittingen schoongemaakt; binnen en buiten!), de tapijten professioneel laten reinigen en toen moest de verhuizer ook nog de deuk in de muur gipsen en de volgende dag schuren en verven. Maar toen werd zijn mannetje ziek en duurde het nog langer. En toen kwam het ... we werden opgebeld dat de voortuin nog wel wat meer onkruidjes telde dan toen we aankwamen en of we dat nog konden wieden. Tja, wat zeg je dan. Ik was gewoon sprakeloos. We hebben in de achtertuin namelijk ongeveer al het tuinafval (vooral veel palmbladeren) van de afgelopen twee jaar opgeruimd en afgevoerd, maar dat telt niet mee alleen de voorkant telt. Nou ja, we hebben alles maar braaf gedaan. Afgelopen zaterdag met het hele gezin de voortuin gewied en toen maar een ijsje gaan eten als beloning. Julia had er ernstig bezwaar tegen dat we die tuin moesten gaan doen, omdat ze ook wel had meegekregen wat we allemaal al hadden gedaan. We zien het maar als een prima les dat je sommige dingen gewoon moet doen ook als je het kortzichtig vindt en het er niet mee eens bent. Kortom; wat zijn we blij dat we eindelijk van dat huurhuis af zijn!

Nu dan over naar het nieuwe - eigen - huis. De buurt is heerlijk rustig, als je tenminste de vogels niet meetelt die je vanaf 4.30 uur 's ochtends hoort. Meteen na aankomst zat er al een bush turkey op het dak. Vreselijke herrie geeft dat, want met die grote poten en nagels krast dat enorm over het metalen dak van het huis. Toen fladderde het beest over naar het dak van de buren en vervolgde zijn weg. Op de tweede avond zaten we buiten te eten en werden bezocht door een possum die over de schutting kwam aanlopen en die ons vervolgens ging zitten bekijken. Hij hoopt natuurlijk op een lekker hapje maar dat hebben we de kinderen ten strengste verboden. Anders zitten we over een aantal weken met het beest aan tafel te eten. Nee dank je! Wel zitten de kinderen buiten te eten met een zaklamp naast hun bord, zodat ze ons vriendje goed kunnen bekijken. Eten is daardoor een wat chaotisch verlopend geheel maar wel erg leuk.
De vogels geven elke ochtend een ongelofelijk concert weg. We moesten denken aan onze eerste twee weken in Voorhout, toen de buren van een aantal huizen verderop kippen en een haan bleken te hebben! Het went na een week of twee zoals onze buren in Voorhout toen zeiden. En dat blijkt ook hier te werken. (Overigens zijn hanen hier binnen de bebouwde kom verboden. Kippen mag wel.) Overigens is het ook wel eens heerlijk om dat ochtendconcert wel goed tot in je op te nemen. Je ligt dan in bed, het zachte ochtendlicht strijkt over de lakens en een licht briesje waait de kamer in door de ramen (hier venetians genoemd: van die tropenramen die er als een soort brede glazen luxaflex uitzien en die je ook tijdens tropische stortbuien open kunt laten staan) en je hoort de palmbladeren ritselen. Ondertussen luister je naar al die prachtige vogelgeluiden waar je geen beelden of namen bij weet. Alleen de parkieten en kaketoes kunnen we door hun gekrijs met gemak onderscheiden van de rest. In tegenstelling tot wat ik in NL altijd heb gedacht ben ik hier plots best een ochtendmens! We zijn nu als van nature overgegaan op een tropenritme en de vroege ochtend is dan ook echt de tijd van de dag dat je hier overal mensen ziet wandelen. Een enorm populaire sport in Australie.

Voor mijn gevoel zijn we nu pas echt aangekomen en dat geeft rust. We zijn geen reizigers meer die onderweg zijn naar hun bestemming.

Volgende keer meer over stortregens, kwallen en Sinterklaas ...

Veel liefs,
Sandra